Καλά! Δεν το πιστεύω!
Ερχόμουνα να κλείσω... και να ρωτήσω τον εαυτό μου:
"Το βρήκες τελικά Εαυτέ μου, το ουράνιο τόξο;"
Κι εκεί που είδα ότι υπάρχουν εδώ οι φώτο του ΤΟΤΕ με τα κυκλάμινα και δεν τις έχασα όπως πολλές άλλες, ΧΑΛΑΛΙ σου, Εαυτέ μου με τα τόσα χασομέρια σου!
Αφού έχεις αυτές τις φώτο... άσε!
Εξηγείς αλλού, κι αργότερα τους άλλους!
Τελικά, το σύμπαν συνομοτεί... κι ΑΚΟΥΕΙ!
Μόνο που αργεί πολύ... μα, Όκευ!
Από δω φεύγω χαρούμενη και με περισσότερα "σημάδια!"
Και παρακάτω απ' τις άγραφες στιγμές με τις φώτο ήταν το "θα δώσω φως!"
Ποιο φως;
Τόσα σκοτάδια δεν ξαναείδα, λόγω του μνημονίου και της ζωής!
Και παραδίπλα η χαρά!
"Πώς ζωγραφίζεται η χαρά;" ρωτούσα.
Μου την ζωγράφισαν μια χαρά!
Όχι, δε θα ρωτήσω τώρα πως ζωγραφίζεται η λύπη.
Έχει ζωγραφιστεί εδώ και καιρό, πάνω μου και μέσα μου.
Την ξέρω.
Υγ. Μόνο ένα στίγμα απ' την χθεσινή ανάρτηση που τόλμησα να γράψω στον αέρα δυο λέξεις:
"Στάση Κυκλάμινου".
Όλα τα άλλα βιντεάκια είναι σκόρπια, έλεγα να τα μαζέψω σε "Επόμενη στάση", μα απόψε η νύχτα με μπέρδεψε πολύ... δε ξέρω τι ξημερώνει η νέα μέρα, ας είναι για Καλό όλου του κόσμου!
Απάντηση: Είναι ψευδαίσθηση το ουράνιο τόξο, έτσι κι αλλιώς, Κατερίνα, κι ας το έχεις σε φωτογραφίες!
Η Στάση όμως του Πανεπιστημίου είναι εκεί!
Για δασκάλα σε περνάνε οι μαθητές και οι φοιτητές κάθε μέρα, με τα σύνεργα που κουβαλάς.... και τα ημερολόγια που γράφεις μέσ' τα λεωφορεία που σε πάνε και σε φέρνουν...
Τώρα, αν τα φανάρια δεν λειτουργούν πάντα, κι αν τρέχεις παρακάτω πολλές φορές, όπως προχθές, αν ο Περιφερειακός πήρε ζωές και παραλίγο και τη δική σου και γλύτωσες από θαύμα, αν .... (πολλά αν), μην ανησυχείς!
Άν όχι οι άνθρωποι, το σύμπαν και Άλλοι, συνομοτούν και θα γίνει το σωστό, κάποτε!
Υπομονή! Τώρα που έμαθες ότι υπάρχει και Αγία;
Υγ. Τι να πω; Λες και βγαίνω από ένα λαβύρινθο...
Λες κι ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι απόψε ξετυλίγεται μόνο του....
Και να τα πω όλα με τη σειρά, δε θα με καταλάβετε, ποτέ!
Καλύτερα για σας!
Ερχόμουνα να κλείσω... και να ρωτήσω τον εαυτό μου:
"Το βρήκες τελικά Εαυτέ μου, το ουράνιο τόξο;"
Κι εκεί που είδα ότι υπάρχουν εδώ οι φώτο του ΤΟΤΕ με τα κυκλάμινα και δεν τις έχασα όπως πολλές άλλες, ΧΑΛΑΛΙ σου, Εαυτέ μου με τα τόσα χασομέρια σου!
Αφού έχεις αυτές τις φώτο... άσε!
Εξηγείς αλλού, κι αργότερα τους άλλους!
Τελικά, το σύμπαν συνομοτεί... κι ΑΚΟΥΕΙ!
Μόνο που αργεί πολύ... μα, Όκευ!
Από δω φεύγω χαρούμενη και με περισσότερα "σημάδια!"
Και παρακάτω απ' τις άγραφες στιγμές με τις φώτο ήταν το "θα δώσω φως!"
Ποιο φως;
Τόσα σκοτάδια δεν ξαναείδα, λόγω του μνημονίου και της ζωής!
Και παραδίπλα η χαρά!
"Πώς ζωγραφίζεται η χαρά;" ρωτούσα.
Μου την ζωγράφισαν μια χαρά!
Όχι, δε θα ρωτήσω τώρα πως ζωγραφίζεται η λύπη.
Έχει ζωγραφιστεί εδώ και καιρό, πάνω μου και μέσα μου.
Την ξέρω.
Υγ. Μόνο ένα στίγμα απ' την χθεσινή ανάρτηση που τόλμησα να γράψω στον αέρα δυο λέξεις:
"Στάση Κυκλάμινου".
Όλα τα άλλα βιντεάκια είναι σκόρπια, έλεγα να τα μαζέψω σε "Επόμενη στάση", μα απόψε η νύχτα με μπέρδεψε πολύ... δε ξέρω τι ξημερώνει η νέα μέρα, ας είναι για Καλό όλου του κόσμου!
Απάντηση: Είναι ψευδαίσθηση το ουράνιο τόξο, έτσι κι αλλιώς, Κατερίνα, κι ας το έχεις σε φωτογραφίες!
Η Στάση όμως του Πανεπιστημίου είναι εκεί!
Για δασκάλα σε περνάνε οι μαθητές και οι φοιτητές κάθε μέρα, με τα σύνεργα που κουβαλάς.... και τα ημερολόγια που γράφεις μέσ' τα λεωφορεία που σε πάνε και σε φέρνουν...
Τώρα, αν τα φανάρια δεν λειτουργούν πάντα, κι αν τρέχεις παρακάτω πολλές φορές, όπως προχθές, αν ο Περιφερειακός πήρε ζωές και παραλίγο και τη δική σου και γλύτωσες από θαύμα, αν .... (πολλά αν), μην ανησυχείς!
Άν όχι οι άνθρωποι, το σύμπαν και Άλλοι, συνομοτούν και θα γίνει το σωστό, κάποτε!
Υπομονή! Τώρα που έμαθες ότι υπάρχει και Αγία;
Υγ. Τι να πω; Λες και βγαίνω από ένα λαβύρινθο...
Λες κι ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι απόψε ξετυλίγεται μόνο του....
Και να τα πω όλα με τη σειρά, δε θα με καταλάβετε, ποτέ!
Καλύτερα για σας!
