Σκόρπια ... 6

Πέμπτη, Οκτώβριος 05, 2006

"Παλιά δεφτέρια...."

Όταν τελικά κάποιο απ' τα γράμματα των παιδιών σου έγραφε ότι θα έρθουν σίγουρα το καλοκαίρι, η καρδιά σου χοροπηδούσε σαν τρελή και μαζί της κι εσύ,και άρχιζες τις ετοιμασίες.Πρώτα απ' όλα άσπριζες όλες τις πεζούλες και τα σκαλοπάτια του σπιτιού, για να τα δουν όμορφα και καθαρά τα παιδιά καθώς θα έρχονται. Μετά πήγαινες και αγόραζες μπλε νάιλον για να κρεμάσεις στα παράθυρα του σπιτιού μας, γιατί τα προηγούμενα είχαν φθαρεί απ' τον χειμώνα. Αυτά τα νάιλον που γίνονταν κουρτίνες, ήταν για μας τα παντζούρια που θα έφερναν το σκοτάδι το μεσημέρι και το βράδυ θα έκρυβαν την οικογένειά μας απ' τα περίεργα μάτια των γειτόνων. Ειδικά στο μεγάλο δωμάτιο,που υπήρχε το διπλό κρεβάτι και κοιμόντουσαν τα ζευγάρια, τους έβαζες διπλό νάιλον. Έτσι γινόταν πιο ενισχυμένο το παντζούρι.Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά απ' το καινούργιο νάιλον, την ωραία δροσιά που έδινε στο δωμάτιο και τη μεγάλη χαρά που νιώθαμε οι δυο μας βλέποντας αυτή την ανακαίνιση. Εκτός απ' αυτή την ανακαίνιση, έδινες λεφτά στη γειτόνισσα,που είχε περισσότερο γούστο, να σου αγοράσει δώρα για τους γαμπρούς, τις νύφες, τ' αγγόνια, τα παιδιά σου. Αν και τα λεφτά ήταν λίγα για να φτάσουν για όλους, πάντα έφταναν για κάτι και, απ' ότι θυμάμαι, τα πιο ακριβά δώρα ήταν για τους γαμπρούς και τις νύφες, μετά έρχονταν τ' αγγόνια -πως έλεγες-αι μετά τα παιδιά σου. Κι αυτό όχι γιατί τ' αγαπούσες λιγότερο, αλλά γιατί ήταν παιδιά σου και ήξεραν πόσο τ' αγαπούσες κι ότι τα λεφτά σου δεν έφταναν.Όταν πλησίαζαν οι μέρες να έρθουν, κανόνιζες με τις γειτόνισσες να σου μαγειρέψουν κάποιο καλό φαΐ στο φούρνο τους και να σου κάνουν και κανένα γλυκό του ταψιού. Αγόραζες τα υλικά και η γειτόνισσα έβαζε την τέχνη της, γιατί δεν δούλευε όπως εσύ και γιατί είχε βιβλία που γράφανε νόστιμες συνταγές.Αυτά και άλλα πολλά έκανες μέχρι να έρθουν τα παιδιά σου κι όταν επιτέλους έρχονταν, η καρδιά σου πήγαινε να σπάσει από τη χαρά κι απ' την αγωνία για το αν τους περιποιήθηκες καλά.Εν τω μεταξύ, την Παναγιά δεν την ξέχναγες. Παρόλο που είχες κοντά σου τα παιδιά, έτρεχες να την ευχαριστήσεις και να την παρακαλέσεις να μείνουν λίγο ακόμη. Έστω μέχρι το πανηγύρι τ' Αϊ - Γιαννιού, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα γενέθλια της μικρής, που ήμουν εγώ. Και να που μια φορά, σ' άκουσε πάλι η Παναγιά. Σου το έκανε κι αυτό το χατίρι. Ήταν Μάννα και Αυτή και κατάλαβε τον πόνο σου. Έμειναν περισσότερο τα κορίτσια «της ξενιτιάς» με τα παιδιά τους και γιορτάσαμε για πρώτη φορά τα γενέθλιά μου.Ήμουν δεκαπέντε στα δεκαέξι όταν έκανα το πρώτο μου πάρτι στη φτωχική αυλή μας και μαζεύτηκαν όλα τα αγόρια του χωριού. Ήταν ένα πάρτι αληθινό πανηγύρι. Δέχτηκες να γίνει γιατί το έβρισκαν σωστό τα κορίτσια και γιατί, έτσι τα γιόρταζαν στην Αφρική. Με ξηρούς καρπούς, με ποτό, με χορό και με αγόρια. Έτσι γιόρταζαν και εκείνες τα δικά τους παιδιά.Θυμάμαι ότι κάποιο βράδυ συμβούλεψες τα κορίτσια να γυρίσουν νωρίς απ' την πλατεία για να μην τα παρεξηγήσουν οι χωριανοί, γιατί εκείνο το καλοκαίρι είχαν έρθει χωρίς τους άντρες τους."Α! Άκου να σου πω, μάννα. Δεν με συμβούλεψες όταν έπρεπε, τώρα που γέρασα το θυμήθηκες; Δεν έχω ανάγκη απ' τις συμβουλές σου, ούτε που με νοιάζει τι θα πει το χωριό", σου απάντησε νευριασμένη η Στέλλα και ίσως ήταν και η μόνη φορά που σου μίλησε έτσι.Εσύ έσκυψες το κεφάλι στενοχωρημένη και αμέσως μετά, είδα την Στέλλα να σου χαμογελάει, να σ΄αγκαλιάζει και να σου λέει χαϊδευτικά:"Γέρασα μάννα. Ακόμα να το πάρεις χαμπάρι;"Όχι. Μια Μάννα σαν κι εσένα, δεν μπορούσε να το πάρει χαμπάρι. Μικρά της έφυγαν τα παιδιά της, μικρά τα είχε πάντα στην καρδιά της, μικρά τα έβλεπαν πάντα τα μάτια της."Μην καπνίζεις τόσο πολύ κορίτσι μου", έλεγες στην Ελισάβετ. "Κόψ΄το παλιοτσίγαρο. Σκέψου τα νιάτα σου"."Ποια νιάτα μάννα; Παν' τα νιάτα. Πετάξανε! Γέρασα κι εγώ, δεν το κατάλαβες;" σου απαντούσε η Ελισάβετ.Κάποιες φορές που τους άκουγες να μιλάνε αγγλικά, τους κοίταζες περίεργα. Απ' τη μια καμάρωνες που τ' αγράμματα παιδιά σου ήξεραν μια ξένη γλώσσα, και απ' την άλλη φοβόσουν μήπως μες τα ξένα λεγόμενά τους υπήρχε κάποιο παράπονο για σένα, κάποιο σοβαρό πρόβλημά τους, ακόμη κι αν βαρέθηκαν κοντά σου και σκέφτονται να φύγουν νωρίτερα απ' ό,τι σου είπαν.Ώσπου τελείωναν πραγματικά οι διακοπές τους και τα παιδιά έπρεπε να φύγουν. Τότε, έσφιγγες την καρδιά, προσπαθούσες να χαμογελάσεις δαγκώνοντας τα χείλη, μην τολμήσουν και σε προδώσουν, και με τρεμάμενη φωνή, κλαίγοντας και γελώντας μαζί, τους ευχόσουν καλό ταξίδι και ευτυχισμένη ζωή και τους ζητούσες να ξανάρθουν γρήγορα, όχι για σένα, αλλά για τ' αγγόνια, όπως τα έλεγες. Έχει ωραίο κλίμα το χωριό, τους ανοίγει η όρεξη, έχει βουνό και θάλασσα. Όχι για κανένα άλλο λόγο, όχι ότι τους ήθελες να τους έχεις κοντά σου, αλίμονο! Αχ καημένη Μάννα, πόσο πολύ πληγώθηκες σ' αυτή τη ζωή!Μαζί τους, τους έδινες χαμομήλι, ρίγανη, τραχανά, γλυκά του κουταλιού, όπως βύσσινο, κεράσι και κυδώνι, πλαστικά πατάκια που έπλεκες μόνη σου με τις βελόνες, κουρελούδες που στις είχε υφάνει η υφάντρα με τα κουρέλια που έκοψες εσύ, ακόμα και κάποια εικόνα απ' το εικονοστάσι του σπιτιού μας έδινες, για να την κρεμάσουν στο σπίτι τους, εκεί στα ξένα.Μαζί με όλα αυτά και με άλλα, τους έδινες μαζί τους και την ίδια σου την ψυχή. Έτσι, γύριζες στο σπίτι χωρίς αυτή και για πολλές μέρες αυτό το γέρικο και κουρασμένο κορμί, ήταν άρρωστο. Μέχρι που ξανάβρισκες πάλι τις δυνάμεις σου, γιατί υπήρχα εγώ, και συνέχιζες να ζεις τη δικιά σου ζωή, όπως στην χάραξε η ίδια η ζωή. Με πολλά παιδιά, αλλά χωρίς παιδιά.Η μόνη σου παρηγοριά ήμουν εγώ. Τ' αποσπόρι σου, όπως έλεγες. Απ' τη μια ξενοδούλευες για να μου μάθεις γράμματα και να ζήσω μια καλύτερη ζωή μακριά απ' το χωριό και απ' την άλλη ήλπιζες πως θ' αγαπούσα κάποιο καλό παιδί απ' το χωριό και έτσι θα έμενα για πάντα κοντά σου. Γι' αυτό και δεν ήσουν πολύ αυστηρή μαζί μου. Μ' άφηνες να πηγαίνω στα πάρτι και στα πανηγύρια, αλλά μόλις το ρολόι μαρτυρούσε την καθυστέρηση, έτρεχες με το φακό να με βρεις και να με φέρεις εσύ στο σπίτι, μην προθυμοποιηθεί κανένας νεαρός και τότε, αλίμονο! Μου έκανες σινιάλο με το φακό κι εγώ, σαν την Σταχτοπούτα, έτρεχα στεναχωρημένη κοντά σου, ξεχνώντας εκεί όχι το γοβάκι μου, αλλά την ίδια την εφηβική καρδιά μου. Τι θυμάμαι τώρα μαννούλα μου;« Παλιά δεφτέρια βγάζ'ς; ». Έτσι δεν μου έλεγες συχνά; Μα μήπως όλη η ζωή σου δεν είναι ένα παλιό δεφτέρι, μαννούλα μου;
Απόσπασμα απ' το βιβλίο μου
"Γράμμα στη μάννα .... με δύο ν",
εκδόσεις Καλυδών, Αθήνα,
αντιπρόσωπος Απόλλων.
(Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου)
posted by elpida @ 10/05/2006 12:40:00 πμ 12 comments
12 Comments:
At Πεμ Οκτ 05, 02:18:32 πμ, Sailor said...
Πράγματι Κατερίνα μουΗ Ζωή είναι σαν το παλιό δεφτέριΤι θυμάμαι τώρα μαννούλα μου ?Μα είναι να μην θυμάσε Κατερίνα μουΗ μητέρα μου λίγο πρίν πεθάνημε έλεγε ακόμη Μωρό μουμέχρι το τέλος ήμουν το Μωρό τηςΌπως και για μένα έτσι είναικαι η κόρη μου !και η ζωή συνεχίζεται και θασυνεχίζεται σαν το παλιό δεφτέρι!Αυτό το ξημέρωμα με έκανεςκαι συγκινήθηκα, και για αυτόσε ευχαριστώ, γιατί είναισυγκίνηση χαράςείναι η συγκίνηση της ομορφιάςαυτής που λέγεται Ζωήπου έγώ πάντα την αποκαλώΑρχόντισσα Ζωή !καλό σου πρωινό

At Πεμ Οκτ 05, 09:29:25 πμ, 3 parties a day said...
Μου άρεσε αυτό που διάβασα. Έχει κάτι το αυθεντικό το γράψιμό σου...Πολύ μου άρεσε και το σινιάλο με το φακό!

At Πεμ Οκτ 05, 02:41:16 μμ, Ρένα από Αγριά said...
Φρόντισε να το δώσεις σε μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο αν θέλεις να διαβαστεί. Το αδικείς πολύ έτσι και είναι κρίμα.

At Πεμ Οκτ 05, 04:37:16 μμ, μεθυσμένα χρώματα said...
αχ βρε Ελπίδα....!

At Πεμ Οκτ 05, 05:29:42 μμ, Psipsinel said...
me sigkinisespoli omorfo kimeno

At Πεμ Οκτ 05, 08:09:36 μμ, elpida said...
ΣαιλόρΓεια σου σαιλόρ μου! Κι εσύ με συγκίνησες. Είναι καιρός όμως τα παλιά δεφτέρια να ξοφλούν και να κλείνουν. Μην ανησυχείς, θα σε βρίσκω εγώ....

At Πεμ Οκτ 05, 08:13:11 μμ, elpida said...
ανώνυμε με τα Αγγλικά σου, απ΄ότι μου είπαν πρόκειται για τυχερά παιχνίδια ή και πως να βγάλω λεφτά απ' το ίντερνετ. Απ΄ότι είδα, μόνο ξοδεύομαι. Μακάρι να έβγαζα λεφτά, έτσι εύκολα. Μόνο που σε λάθος μπλογκ στέλνεις μηνύματα. Είμαι μεγάλη για να αρχίσω μαθήματα Αγγλικών!Sory!

At Πεμ Οκτ 05, 08:14:02 μμ, elpida said...
Γεια σου μπαλλαρίνα μου! Να είσαι καλά!

At Πεμ Οκτ 05, 08:17:39 μμ, elpida said...
Εσύ Ρένα μου αδικείς τον εκδοτικό οίκο και μένα. Αν έπαιζε ρόλο μόνο το όνομα του οίκου, τότε έπρεπε να πάνε να πνιγούν όλοι οι συγγραφείς. Την γνώμη μου θα την διαβάσεις στο επόμενο πόστ.

At Πεμ Οκτ 05, 08:21:38 μμ, elpida said...
Μεθυσμένα χρώματαΑχ! κορίτσι μου.... που λέει και ο Πλούταρχος, κατάλαβες πως θα το βρεις; Αφού δεν το βρήκες το καλοκαίρι στην Ελλάδα, στην Γερμανία, αν το παραγγείλεις σωστά, θα σου το φέρουν. Είμαι σίγουρη.Κι άλλοι από Γερμανία το πήραν.Φιλάκια και σ΄ευχαριστώ!

At Πεμ Οκτ 05, 08:22:19 μμ, elpida said...
Γεια σου ψιψίνα μου! Να είσαι καλά!