26, 28, 30, Ιουνίου και 1 Ιουλίου 2006

Σάββατο, Ιούλιος 01, 2006

".....Έχω κάψει!"

«Τώρα καις, μα δεν καις, συ δεν είσαι που έγραφες χθες;»

«΄Εχω ψάξει!» (μα αδύνατον να τα βρω!)

«Παραποιημένα λόγια....» τραγουδιών,
μα μόνο έτσι μπορώ να ξεκινήσω, αφού ξημέρωσε Σάββατο, 1η Ιουλίου 2006, (Καλό μας μήνα!) η ώρα είναι 4 παρά 5 και στις 6 και μισή πρέπει να είμαι έτοιμη, για να περάσουν να με πάρουν.Ξάπλωσα να κοιμηθώ, αλλά πως; Το μυαλό δουλεύει συνέχεια. Σηκώθηκα κι εγώ να γράψω το νέο μου πρόβλημα, που με βασανίζει τις τελευταίες μέρες.Ας τα πάρουμε απ΄την αρχή.Εδώ και λίγους μήνες, συγκέντρωσα όλα τα γραπτά μου απ΄τις διάφορες κρυψώνες τους. Τα αρχειοθέτησα κατά ημερομηνίες, τις χύμα σελίδες τις τακτοποίησα σε μεγάλα κλασέρ. Τα έβγαλα μερικές μέρες να «αεριστούν» και τα "χαντάκωσα" πάλι σε μεγαλύτερες κρυψώνες.
Άρχισα να γράφω καθημερινά μόλις αρρώστησε η Μάννα. Μη ρωτήσετε πόσα είναι όλα, γιατί θα φρίξετε! Το θέμα δεν είναι αυτό. Δεν στεναχωρέθηκα που λείπουν μήνες ή και χρονιές ολόκληρες, αλλά μου στοίχησε που δεν βρήκα κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες κι αυτές οι μέρες ήταν πολύ σκληρές.
Θυμάμαι περίπου τι έγραφα....
Ήταν οι δυο φορές με την εκταφή της Μάννας. Η πρώτη φορά ειδικά ήταν σε χύμα σελίδες. Ήμουνα στην δουλειά και αμέσως μετά το σχόλασμα έπρεπε να πάω στο Νεκροταφείο, για την "μεγάλη συνάντηση" με την Μάννα, αφού την «έκρυψαν» στο χώμα.....
Θυμάμαι προσπαθούσα να κλείσω και να συμφωνήσω λογιστικές καταστάσεις. Είχαν γίνει μούσκεμα απ΄το κλάμα. Είχαν γίνει οι δεκάδες χιλιάδες κι οι χιλιάδες εκατομμύρια, τα «μηδενικά» χόρευαν στα μάτια μου, και τα "μηδένιζαν" όλα. Ώσπου κάποια στιγμή με κατάλαβε η προισταμένη και ήρθε και μου τις πήρε ευγενικά. Ήταν και θεωρημένες απ΄την Εφορία και δεν σήκωναν μουντζούρα.
-Κατερίνα, δώσε σε μένα τις καταστάσεις και γράψε να εκτονωθείς!
Τα λόγια της ήταν λύτρωση για μένα, καλή της ώρα!
Έγραψα, έγραψα, έκλαψα, έκλαψα!
Αυτές τις χύμα σελίδες λοιπόν και του μετά....και της δεύτερης εκταφής, δεν τις βρίσκω.
Απόψε θυμήθηκα ότι έχω κάψει πολύ γραπτό, το 1998, όταν ήθελα να ζήσω τον πρόλογο απ΄την β΄έκδοση του βιβλίου της Μάννας με υπότιτλο «Η αλήθεια πονά». Έτσι κάνω εγώ. Επειδή τα βιβλία μου είναι αληθινές ιστορίες σκηνοθετώ και τον επίλογο. Σ΄αυτό σκηνοθέτησα τον πρόλογο, με ένα μικρό ψεματάκι, γιατί ο σκοπός ήταν ιερός. Εκεί, μια και απευθυνόμουν στους ίδιους περίπου αναγνώστες, αφού το βιβλίο δινόταν από χέρι σε χέρι, προσπάθησα να το ξεκινήσω σαν μυθιστόρημα.
Η Ελπίδα απογοητευμένη απ΄τον εκδοτικό οίκο, που της επέστρεψε το βιβλίο κ.λ.π κ.λ.π άρχισε να καίει μια μια σελίδα στο τζάκι της κ.λ.π κ.λ.π. κι έτσι παρουσίαζα πάλι το ημερολόγιο, αλλά εκδίδοντας και διαφορετικές ημερομηνίες, όπου γινόταν. Εκείνο το βράδυ έκαψα πολύ πράγμα. Έννιωθα όπως η ηρωίδα, αλλά έκανα το μεγάλο λάθος, να μην ελέγξω τι πραγματικά έκαιγα. Εμένα μ΄ενδιέφερε να ζήσει το βιβλίο της Μάννας «το γράμμα στη Μάννα με δυο ν», που μου είχε επιστρέψει ο εκδοτικός οίκος και φυσικά δεν θα το έκαιγα ποτέ! Στο βιβλίο έγραψα ότι το έκαψα, ενώ η αλήθεια δεν είναι αυτή.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μου αντίγραφο που μόνο ο Θεός ξέρει την ιστορία του για να ολοκληρωθεί, το χάρισα για πάντα στη Μάννα!Πώς; Βάζοντάς το στο κουτάκι.... με ότι απέμεινε από ΄Κείνη και το μετέφερα στο χωριό. Εκεί, στο Νεκροταφείο «που είναι όλα τζάμπα!», όπως έλεγε. Την Μάννα την άφησα πάνω σε μνήματα συγγενών για πολλά χρόνια. Μέχρι που ενημερώθηκαν όσοι δεν ήξεραν ότι Έφυγε και μέχρι που την έμαθαν και οι νεότεροι!Μέχρι που τελείωσαν οι συγγενείς και η «φιλοξενία», σε άλλα μνήματα δεν επιτρεπόταν και με μάλωσε ο παπάς, φοβούμενος απ΄ αυτά που ακούει στην τηλεόραση για ιεροσυλίες σε Νεκροταφεία.
-Κατερίνα, πρέπει να την βάλλεις στο οστεοφυλάκιο. Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις, μου έλεγε.
Τον άκουσα κι εγώ και την προστάτεψα. Εκεί μέσα ξεχώριζε ακόμα καλύτερα, απ΄τα διόροφα και πλούσια μνήματα που είχε έξω. Οι πλούσιοι συγγενείς μόνο για τον έξω χώρο ενδιαφέρθηκαν. Μετρημένοι είχαν μαρμάρινα κουτιά. Αν και η Μάννα ήθελε να περνά απαρατήρητη και δεν θα της άρεσαν οι κινήσεις μου, εγώ μου φαίνεται γεννήθηκα γι΄αυτόν το σκοπό. Για να την δοξάσω και να δώσω ένα καλό μάθημα σε όσους περιφρονούν τους φτωχούς ανθρώπους. Μέχρι κει, όλα καλά. Αλλού είναι το πρόβλημα. Έλα μου ντε, όμως, που προχθές, πήγα στο μάρκετ και χαζεύοντας κάτι προσφορές, απέναντι από ένα καλάθι, βλέπω ένα παπά να με κοιτάζει κατάματα!
-Γειά σου, Κατερίνα!
-Γειά σου παπά Νικόλα! ( κ.λ.π. κ.λ.π.)
-Έγινε παπά μου το καινούργιο οστεοφυλάκιο, τον ρώτησα, αν και ήξερα, γιατί τώρα πάω πολύ συχνά στη Μάννα. ( Έχει υπομονή Αυτή. Ξέρει και περιμένει τα καλοκαίρια).
-Έγινε Κατερίνα και τώρα θα κάνουμε τα ράφια. Όμως....
Το περίμενα! Δεν ήξερα για ράφια, το «όμως», όμως, το φανταζόμουν αλλά, όχι έτσι ακριβώς....-......όμως, με τη μαμά σου, θά ΄χουμε πρόβλημα!
-Γιατί παπά μου; Τι έκανε πάλι η μαμά μου;
-Γιατί πρέπει να την βγάλεις απ΄αυτό το μεγάλο μαρμάρινο κουτί και να την βάλλεις σε τσίγγινο, όπως θα έχουν και οι άλλοι!
-Αμ, παπά μου, άμα έχουν και οι άλλοι και όλοι πια είναι ίσοι εκεί μέσα, κανένα πρόβλημα! Σπάσε το μάρμαρο και βγάλ΄την αύριο κι όλας!
΄Ομως....Όμως, (Αχ! Αυτό το «όμως»!)ήρθε η ώρα να του αποκαλύψω το μεγάλο μου μυστικό!- Όμως παπά μου, εκεί μέσα, πάνω απ΄το τσίγγινο κουτί..... θα βρείς ένα άσπρο μαξιλάρι με δαντέλα, που εκεί μέσα έχει ένα λουλουδάτο κλασέρ, με τις σελίδες του βιβλίου της, τις πρώτες εκτυπώσεις, αυτές που έστειλα κ.λ.π. κλ.π.
-Γιατί το ΄βαλλες εκεί;
Τι να του πω τώρα; Ότι αφού δεν «πέταξε» στον ουρανό, όπως της έγραφα, πάρ΄ το μαζί σου στο χώμα; Κι ότι μπορεί να μην είχε τύχη στην δική μας εποχή, αλλά μετά από χιλιάδες χρόνια, μπορεί σε μια ανασκαφή να το βρουν Άνθρωποι της Άλλης εποχής και να τους αρέσει;
Του είπα και τα νέα, ότι βγήκε η Τρίτη έκδοση από Αθήνα, εκδόσεις Καλυδών, κι ότι κάνω πολλά όνειρα για το χωριό κ.λ.π. κ.λ.π.
Ο διάλογος συνεχιζόταν από απέναντι απ΄ την καλαθούνα, γιατί για να σμίξουμε, έπρεπε να διανύσουμε πολλά μέτρα και δεν μπορούσαμε να διακόψουμε την συζήτηση. Ήμασταν και οι δυο βιαστικοί.Φεύγοντας εκείνος πρώτος, μου είπε:
-Θα σε ειδοποιήσω να ΄ρθείς εσύ! Δεν αναλαμβάνω τίποτα εγώ!
Τά ΄χασε κι ο παπάς! Τον κούφανα! Ούτε εγώ ήξερα τι να το κάνει το βιβλίο. Να το πάρει ενθύμιο; Μακάβριο ακούγεται..... Άλλωστε εγώ, στη Μάννα το είχα χαρίσει! Να το πετάξει στα σκουπίδια; Όχι βέβαια! Να το κάψει; Με ποιο δικαίωμα; Τι να το κάνει; Έλα μου, ντε! Κι εδώ φτάσαμε στο πρόβλημα. Εγώ, τι θα κάνω; Τι έχω κότσια να κάνω; Μήπως να τα κάψω «όλα» μαζί; Σε λίγα χρόνια θα καίγονται οι νεκροί και στην Ελλάδα κι εγώ κολλάω σε 200 κόλες χαρτί;
Πήγε 6! Ξημέρωσε! Καλημέρα καινούργια μέρα! Καλώς ήρθες Ιούλιε!
Ο άντρας μου έχει μια ώρα που δουλεύει ήδη. Καλή δύναμη άντρα μου! Άλλη μια φορά που δεν σου είπα ένα μου πρόβλημα. Σου φτάνει η κούραση. «Έχω φίλους» τώρα και συζητάω μαζί τους. Να μη σε ζαλίζω κι εσένα.
Καλημέρα σε όσους ξυπνάτε τώρα. Για να μην σας χαλάσω τη μέρα, «το πήρα αλλιώς» κι έγραψα χιουμοριστικά. Δεν νιώθω ακριβώς έτσι, αλλά πρέπει να βγάλω κι εγώ «όρθια» την μέρα μου, γιατί θα κοιμηθώ για βράδυ Παρασκευής, το Σάββατο πρωί. (Αν δεν έχω κι άλλο έκτακτο ταξίδι).Να είστε όλοι σας καλά!
posted by elpida @ 7/01/2006 04:45:00 μμ 6 comments
6 Comments:

At Σαβ Ιουλ 01, 05:41:52 μμ, Markos said...
Ξέρεις, μου φαίνεται λιγάκι δύσκολο να έκαψες αυτά που έγραψες.Το χαρτί ναι, κάηκε, αλλά αυτά που έκαψες, κομμάτια της ψυχής σου, ε , δεν καίγονται.Υπάρχουν. Υπάρχουν σε κάθε κύτταρο του νου, σε κάθε υφάδι της ψυχής σου.Όσο για το κάπως πιο τεχνικό πρόβλημα, που γράφεις, αν έβγαζες τα φύλλα απ' το ντοσιέ και αφού τα δίπλωνες, τα έβαζες εκεί σιμά της;Καλησπέρα.Καλό σου μήνα.

At Σαβ Ιουλ 01, 05:53:50 μμ, elpida said...
Καλησπέρα Μάρκο μου! Αν σου πω ότι όταν έκλεισα τον υπολογιστή, είχα βρει και αυτή τη λύση, τι θα πεις;Χτύπαγε στο μυαλό μου η λέξη κλασέρ, "κλασέρ" και με ξύπνησε! Το κλασερ είναι άχρηστο.Σ΄ευχαριστώ Μάρκο μου! Καλό μήνα και σε σένα!

At Σαβ Ιουλ 01, 09:43:23 μμ, dr.Uqbar said...
Καλα κανεις και το χιουμοροποιησες γιατι..ειναι οντως δυσκολο. Φρικη ο παπας, φρικη κι εσυ.Εγω δεν εχω λυση στο προβλημα σου, ευχομαι να την βρηκες οπως λες.Και για το ψεμματακι, its OK...Καληνυχτα και να στεκεσαι ορθια στις περιστασεις

At Σαβ Ιουλ 01, 10:58:39 μμ, apousia said...
Συγκλονίστηκα elpida!Και σωπαίνω..Καλό μήνα!Έχεις την αγάπη μου.Πάντα!

At Σαβ Ιουλ 01, 11:38:31 μμ, elpida said...
dr.ugbarΗ υλοποίηση δυσκολεύει και δραματοποιεί τα πράγματα, αλλά όταν έρθει εκείνη η δύσκολη στιγμή, θα την αντέξω αυτή τη σκληρή συνάντηση για τρίτη φορά. Αφού άντεξα την πρώτη... Είμαι ΟΡΘΙΑ όπως λες. Καληνύχτα σου και σένα και σ΄ευχαριστώ! Εδώ δρόσισε και άρχισαν βροχή αστραπές και βροντές. Εύχομαι να ξαλαφρώσει γλυκά και να μην αφήσει πίσω του καταστροφές αυτό το κύμα.

At Σαβ Ιουλ 01, 11:45:40 μμ, elpida said...
απουσία μου κι εσύ έχεις την αγάπη μου και την μεγάλη εκτίμησή μου και το ξέρεις! Καλό σου βράδυ. Θα τα πούμε....

Παρασκευή, Ιούνιος 30, 2006
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά

(Δένουν με το προηγούμενο κείμενο :"Ένα στυλό ρε παιδιά!Να γράψω!")

8/6/99 ώρα 17 και 38.....

Τώρα ας πούμε, είμαι χαρούμενη ή καλύτερα φοβισμένη. Αύριο θα πάω στο ΤRΤ. Τρεις παρά τέταρτο να είμαι εκεί μου είπαν. Θα πάω νωρίτερα, για να μιλήσω στον Σωτήρη. Πρέπει να του μιλήσω για την λεπτότητα αυτού του βιβλίου......
9/6/99 ώρα 16 και 58
Πανικός! Τα έκανα θάλασσα για άλλη μια φορά; Ποιος ξέρει;Ήμουν ένα ψάρι που με βγάλανε απ΄ τ΄αλμυρό νερό και με βγάλανε στον ήλιο, στο φως της κάμερας και της δόξας, να στεγνώσω!Εγώ σπαρταρούσα. Φυσικό ήταν. Ήμουν έξω απ΄τα νερά μου. Έπρεπε όμως, να μη το δείξω. Όσο κι αν το προσπάθησα, πιστεύω ότι δεν κατάφερα να βγει κάτι καλό.Απογοήτευσα ίσως, όσους στήθηκαν να με δουν με καμάρι, άγχωσα και τον Σωτήρη.«Βγάλε με στην αρχή, γιατί δουλεύω. Μη με ρωτήσεις πολλά. Μην εκθέσεις παιδιά. Είναι λεπτό το θέμα. Μη με δείχνει πολύ η κάμερα. Μη με κρατήσεις πολύ. Μη πεις...... Μη, μη, μη!»Πανικός! Έφυγαν και τα στυλό και όλα.«Ευτυχώς δε φάνηκε!», μου είπαν τα παιδιά.Ήμουν μια ηλίθια! λέω εγώ.«Εξελίσσεσαι!», μου είπε ο άντρας μου. «Τουλάχιστον ήσουν καλύτερη απ΄την άλλη φορά».«Ήσουν απλή και υπέροχη! Γεμάτη συναίσθημα!», είπε η Ροδούλα Ζήση, που ήταν εκεί για συνέντευξη.Το πρωί έτρεχα σαν τρελή. Να ψωνίσω, να χτενίσω το μαλλί, να βρω ένα δώρο για τον Σωτήρη, αλλά δε βρήκα στη γειτονιά μου αυτό που ήθελα. Ήθελα ένα χρονόμετρο επιτραπέζιο με άμμο ή με υγρό να του χαρίσω. Κλεψύδρα δηλαδή. Να το γυρίζει ανάποδα και να μετράει τα λεπτά, γιατί κάθε λεπτό του Σωτήρη είναι σημαντικό και δεν πρέπει να το σπαταλάει. Γι΄αυτό κι εγώ σήμερα ήμουν βιαστική. Δεν ήθελα να τον καθυστερώ. Είχε τόσα να πει. Εγώ αυτά που ήθελα να πω, τα είπα.Σ' ευχαριστώ ρε Σωτήρη και σ΄χώρα με που είμαι έτσι. Μου είπες ωραία λόγια πριν τον φακό. Όταν σου είπα ότι με συγκινείτε όλοι με την αγάπη σας και φοβάμαι ότι δεν αξίζω, μου είπες:«Και βέβαια την αξίζεις, όταν δημιουργείς τέτοια βιβλία!»Να ζήσεις αγόρι μου! Πρώτα απ΄όλα να είσαι γερός και μετά να φτάσεις πολύ ψηλά, που θα φτάσεις. Είναι σίγουρο!...... Ήμουν με την τσίμπλα στο μάτι, όταν τηλεφώνησε ο κ. Κώστας Π. Τι άνθρωπος είναι αυτός; Είναι και δάσκαλος. Μ΄έχει φτάσει στα ουράνια. Η υπερβολή του αδικαιολόγητη. Ξεπέρασα λέει την ......! Μη βρίζεις τα θεία κύριε Κώστα. Ντροπή! Αμαρτάνεις, από πολλή αγάπη για μένα. Με συγκίνησε όταν μου είπε: «Είσαι η ελπίδα για τη νέα γενιά και θα φτάσεις ψηλά!»Μακάρι κύριε Κώστα μου, να βοηθήσω. Να αξίζει αυτό που δίνω. Μακάρι!Όσο για τα ψηλά, απ΄ότι φαίνεται...... δεν μου πάνε. Δεν με είδες σήμερα; Δεν είδες τ΄αγρίμι που το φέρανε απ΄ τη ζούγκλα και το ρίξανε στο στούντιο; Δεν είδες πανικό; Ούτε ο Οτσαλάν δεν ήταν έτσι στη δίκη, μέσα στο αλεξίσφαιρο κλουβί του.Ας μη δίνω αξία στο χαρτάκι μου, γράφοντας τέτοια ονόματα. Το παράκανα. Προσοχή Κατερίνα. Το καλάμι είναι εύκολο πήδημα. Εκεί τα καταφέρνουν όλοι εύκολα....... Εκεί που πρόβαρα το συνολάκι, ήρθε ο Δημήτρης με την εφημερίδα Πρώτη στο χέρι, όλο χαρά. Η Γλυκερία Υδραίου είχε γράψει κριτική για το βιβλίο. Καλά, αυτή η κοπέλα στάζει σιρόπι το στόμα της, όσο και η πένα της. Δε περίμενα να είναι αυστηρή μαζί μου. Δεν περίμενα όμως ούτε να γράψει, ούτε να ξεστομίσει και τόσο μεγάλα λόγια. Της τηλεφώνησα για να την ευχαριστήσω. Μου είπε κάτι για Τ......, δεν κατάλαβα καλά το όνομα, ότι θα μείνει διαχρονικό, ότι της αρέσει που συνεχίζω το συναίσθημα, ότι αρέσει αυτό, ότι το διάβασε αμέσως, ότι κατάλαβε πολλά....Γλυκιά μου, Γλυκερία!Τι να πρωτογράψω για σήμερα; Ότι θυμάμαι χαίρομαι. Έτσι κι εγώ. Όπως μου έρχονται τα γράφω.......Α! Ο άντρας μου είχε τα νευράκια του σήμερα. Γκρίνιαζε για τα ψάρια, τον θερμοσίφωνα, διάφορα. Πάντως, κάπου μέσα του χαιρόταν και καμάρωνε. Τον ξέρω καλά. Μόνο ο καημένος που με θέλει σικ, αλλά εγώ του βγαίνω βλάχα, παρ΄ όλο το Πήλιο. Τι να σε κάνω ρε άντρα μου; «Τα ράσα, δεν κάνουν τον παπά!»Μετά, γελάσαμε με τα πιτσιρίκια όταν έφευγα για τη δουλειά. Γύρισε η βλάχα απ΄ το κανάλι με τις γοβίτσες της, το μαλλί της, τις μαύρες της δαντελίτσες και ξεντύθηκε. Έβαλε το μαύρο κολάν ποδηλασίας, μέχρι το γόνατο, μια πορτοκαλί μακριά μακό μπλούζα, έβαλε τις δίπατες σαγιονάρες (τα αθλητικά τα είχε αφήσει στη δουλειά), πήρε τον ντρουβά της, (σακούλα, εντάξει!) που μέσα είχε νερό, φαΐ για τα σκυλιά (Τι να κάνουμε; Η Λίζα είναι έγκυος και πρέπει να τραφούν τα μωρά), δυο αχλάδια, το ημερολογιάκι της και το βιβλίο του Γιάννη Τσίγκρα για δεύτερη ανάγνωση. Πώς να το κάνουμε; Έχουμε ραδιοφωνική εκπομπή το Σάββατο και θέλω περισσότερο να μιλήσουμε για το δικό του το βιβλίο, γιατί το δικό μου, δε θέλει πολύ ανάπτυξη, ούτε πολύ σκάλισμα. Από πίσω απ΄ τους ήρωες είναι αληθινά παιδιά.(Όταν δουλεύω απογευματινή, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Η παραλαβή αρχίζει μετά τις 7μ.μ.)Ε! Τι έγινε; Πολλές παρενθέσεις, μεγάλη παράγραφος, τι κάνω; Α! Όλα κι όλα! Τώρα γράφω! Τον φιλόλογο θα τον κάνω αργότερα στον υπολογιστή.Και που λες.....Ορίστε! Ξέφυγε η ροή.Λογική Κατερίνα, στη θέση σου. Δε σε φώναξε κανένας. Εδώ είναι αλλουνού τέρμα. Πήγαινε παραπέρα να παίξεις.Και που λες, παίρνω το κράνος και τη μαύρη «γκαστρωμένη» τσάντα μου. Την λέω έτσι, γιατί μέσα της κλωσούν αυγά που βγαίνουν πουλάκια πότε - πότε. Να! Κάπως έτσι βγήκε και το τρίτο βιβλίο. Στη δουλειά μου θα λένε ότι κλέβω του κόσμου τα προϊόντα, εκτός αν πρόσεξαν πως γεμάτη πάει και γεμάτη έρχεται.Πήρα και το κινητό μου (ήρθε κι έδεσε το συνολάκι) και λέω στα παιδιά, ανοίγοντας την πόρτα.-Άιντε παιδιά μου, να πάω στο χώρο μου. Στα πρόβατά μου ή καλύτερα στα γελάδια μου και γελούσα χαρούμενη, γιατί αυτή ήμουν εγώ κι όχι αυτή που έβλεπαν στην τηλεόραση.Γέλασαν τα παιδιά, ίσως με παράπονο. Ίσως αλλιώς την ήθελαν τη μανούλα τους και όχι έτσι. Ωστόσο εγώ τους είπα ότι πάω στο δικό μου χώρο, στον φυσικό μου χώρο και το πίστευα. Σχολιάσαμε γελαστά το θέμα και φεύγοντας ο Τάσος έκανε κάτι «μπε - μπέεεεε» και σφύριζε όπως κάνουν οι βοσκοί. Η Λένα μάλλον έπιασε κάτι άλλο η κεραία της..... και με φίλησε και στα δυο μάγουλα πολύ απαλά, χωρίς να της το ζητήσω και χωρίς να μου πει τίποτα. Αυτά. Στοπ. Τζιζ!.......Στη δουλειά ο κ. Μ..... μου είπε :«Συγχαρητήρια! Ήσουν αρχόντισσα! Πολύ ωραία ρούχα, ωραίο μαλλί, μόνο που είχες τρακ και ο Σωτήρης σου είπε: «ηρέμησε!» Τον έκλεισες μονότερμα. Δεν τον άφηνες να μιλήσει!»Τηλεφώνησε η φίλη μου η Δ.... Μου είπε τι της άρεσε και τι όχι. Πάντως, με είδε τυχαία. Δεν την είχα ειδοποιήσει. Μου είπε ότι την συγκίνησα αλλά και ότι πάχυνα. Μου είπε ότι της άρεσε πολύ που είπα:«Όπου βλέπεις Κατερίνα, θα είναι αλήθεια!»Το είπα εγώ αυτό; Τότε, μιλούσε η ψυχή μου. Όχι η λογική. Η λογική δε θα το έλεγε. Τελικά, όταν θα δω αυτό το βίντεο, θα βάλλω εγώ βαθμό στον εαυτό μου. Εγώ μόνο θα ξέρω, πόσο ήμουν αληθινή και πειστική. Αυτό θα βαθμολογήσω. Στους άλλους μπορεί να άρεσε ένα αναγκαστικό χαμόγελο, το μαλλί μου, το ρούχο μου, τα κιλά μου και αυτό να βαθμολόγησαν.Εγώ όμως, άλλο ψάχνω.
posted by elpida @ 6/30/2006 10:55:00 μμ 3 comments
3 Comments:


At Σαβ Ιουλ 01, 02:07:52 πμ, elpida said...
Στη rodiaΆσχετο, μα με άγγιξε πολύ ο πίνακάςτης και μετέφερα το σχόλιο εδώ, γιατί ήταν κλειδωμένο.Ίσως το μάθει και με καλέσει!Μα κορίτσι μου αυτός ο πίνακας ήταν "ο βυθός της ψυχής σου" και αυτόν τον άνθρωπο το άγγιξε όσο κι εμάς! Χαίρομαι που ξέρεις και ζωγραφίζεις. Εγώ δεν ξέρω, αλλά υπήρξαν εποχές που αγόραζα τυποποιημένους πίνακες να τους γεμίσω χρώματα.Φυσικά το αποτέλεσμα ξέφευγε πολύ απ΄το θέμα του πίνακα. Τους έχω κρατήσει όμως για ενθύμιο, γιατί εκεί "έγραψα"...ότι δεν γράφεται με λέξεις.Μεγάλη υπόθεση η ζωγραφική! Ασφαλές καταφύγιο.Θά θελα να μου πεις για την έκθεσή σου, μήπως μπορέσω και έρθω.Θα το κάνεις; Δεν έχω πάει σε έκθεση ποτέ μου!Καιρός να κάνω την αρχή!

At Σαβ Ιουλ 01, 12:06:09 μμ, MouToN said...
...αρχίζω και συμπαθώ τον Τάσο ;)Μπεεεεεεε....

At Σαβ Ιουλ 01, 05:27:59 μμ, elpida said...
προβατάκι μου,πολύ αργείς!

Παρασκευή, Ιούνιος 30, 2006

Ήθελα να αποθανατίσω τη χαρά!

24/2/2000 Ξημ. 2 παρά 10

Πλησιάζουν οι ώρες που θα βρεθώ στο 25o Δημοτικό σχολείο. Με κάλεσε η δασκάλα κ. Πάτρα Βασιλείου, να πω ένα παραμύθι στα παιδιά. Διάλεξα να πω «το κοριτσάκι με τα σπίρτα». Με συγκινεί πολύ η τιμή που μου κάνει.-Μαμά, γιατί έχεις τόσο άγχος, με ρώτησε η Λένα.-Δεν έχω, κορίτσι μου. (ή έχω λόγω συγκίνησης;)Λες να ξεχάσω το παραμύθι που θέλω να τους διηγηθώ;Λες να ξεχάσω το πώς κατέληξα να με λένε «συγγραφέα» και βρέθηκα με τρία βιβλία;Λες να ξεχάσω ότι είμαι η Κατερίνα;Όχι βέβαια! Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά.Ίδια μέρα απόγευμα 4 παρά 10Τόση χαρά και τόση στεναχώρια, γιατί; Για να ισορροπήσει η παλάντζα; Γιατί; Δε μπορεί, έστω και μια φορά, να νικήσει η χαρά; Θεέ μου! Κάνε να νικήσει! Δε μπορεί τόσες ανθρώπινες και ζωντανές στιγμές, να χαθούν επειδή κόλλησε η φωτογραφική μηχανή. Δε μπορεί! Δε μπορώ να δεχτώ αυτή την τιμωρία. Αυτές οι φωτογραφίες ήταν οι αποδείξεις, ότι οι στιγμές που έζησα ήταν αληθινές!Κι αν δε βγουν; Που δεν θα βγουν, αφού ήταν στο πέντε κι εγώ συνέχιζα να βγάζω και στο σπίτι, για να τελειώσω γρήγορα το φιλμ και τότε είδα....Ήθελα ν΄ αποθανατίσω τη χαρά!Μα αποθανατίζεται η αληθινή χαρά;Μάλλον όχι.Σύνελθε Κατερίνα. Στις εμπειρίες της ζωής, προστέθηκε η σημερινή μέρα. Ήταν 2 με 2μιση ώρες, μα για σένα ήταν αιώνες. Έβγαλες πολλές φωτογραφίες, για να θυμάσαι.Και σε ρωτώ: Ακόμη κι αν δεν υπάρξουν αυτά τα ντοκουμέντα, αυτής της χαράς, εσύ πάει να πει, ότι δεν είχες χαρεί; Ότι δεν έζησες, όλα όσα έγιναν; Ότι δεν σε φίλησαν τόσα παιδάκια; Ότι δεν σ΄αγκάλιασαν; Ότι δεν σου ευχήθηκαν;Για θυμήσου τις ευχές τους:«Να ζήσεις δις χρόνια, κυρία Κατερίνα! Ν΄ανοίξεις 50 βιβλιοπωλεία! Να γράψεις χίλια βιβλία!»Σημαίνει ότι δε σε χαιρέτησαν με αγάπη, όταν σου έλεγαν:«Να ξαναρθείτε κ. Κατερίνα! Πότε θα ξαναρθείτε κ. Κατερίνα; Να φέρετε και τον Έντουαρτ κ. Κατερίνα!»Όχι! Ότι κι αν έγινε με τις φωτογραφίες, εγώ ξέρω πως έζησα σήμερα δυο τουλάχιστον ώρες, μαζί με είκοσι δύο πανέξυπνα παιδάκια, μια υπέροχη δασκάλα την Πάτρα Βασιλείου και μ΄ έναν διευθυντή ευγενέστατο που γέμισε κενά χρόνων.Όχι! Βγουν δε βγουν οι φωτογραφίες, δε θα στεναχωρηθώ. Αυτές είναι άψυχες. Εγώ πιστεύω πως η σημερινή συνάντηση είχε ψυχή και γι΄αυτό θα ζήσει, τόσο στις μνήμες των παιδιών, όσο και στη δική μου. Σημασία έχει πως αυτές τις στιγμές, γνωριστήκαμε, νιώσαμε, επικοινωνήσαμε!Οι φωτογραφικές μηχανές είναι μηχανήματα και κολλούν και συχνά δεν υπακούν όταν πρέπει. Οι ψυχές όμως δεν κολλούν ποτέ. Όχι λοιπόν, δεν θα δώσω αξία και δεν θα μου σκοτώσει τη χαρά μια φωτογραφική μηχανή.Τα μάγουλά μου έχουν ακόμη ίχνη, απ΄ τα φιλιά 22 αθώων παιδιών και στ΄ αυτιά μου ακούω ακόμα τις απορίες τους, τα συμπεράσματά τους και τις ευχές τους. Τα μάτια μου βλέπουν ακόμα, εκείνη την παραμυθένια αίθουσα. Βλέπουν τη γωνιά του παραμυθιού με τα τούλια, που καθισμένοι όλοι σταυροπόδι κάτω, κι εγώ μαζί, άκουγαν από μένα το παραμύθι "του κοριτσιού με τα σπίρτα" και αλήθειες απ΄ τη ζωή της Κατερίνας.Τι άλλο θέλω; Και φωτογραφίες;Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει.Ίσως στις αληθινές στιγμές, να μην τις πρέπει φωτογράφηση.Ίσως μένει κάτι άλλο, πιο δυνατό!25/2/2000..... Χθες χάρηκα πολύ για δυο ωρίτσες. Ένιωσα μεγάλη φόρτιση.Τέτοια συγκίνηση και χαρά, δεν έχω ξανανιώσει. Ναι. Ούτε τότε στο χωριό που μίλαγα για τη Μάννα. Χθες είχα να κάνω μόνο με παιδιά. Κι ήταν όλα παρών. Ένιωθα την αγάπη τους πολύ έντονα. Πνίγηκα απ΄ αγάπη!Σήμερα πήγα στο διάλειμμα και άφησα στην Πάτρα γύρω στα 50 βιβλία για την βιβλιοθήκη του σχολείου. Βιβλία απ΄ τις βιβλιοθήκες του σπιτιού μας. Η Πάτρα μ΄ ευχαρίστησε κι εγώ έφυγα γρήγορα. Έτρεξα στο καταφύγιο της Ελένης και έκλαψα με μαύρο δάκρυ.Έτσι ηρέμησα. Έτσι αποφορτίστηκα. Γιατί έκλαψα;Ήταν πολλά μαζί. Όχι μόνο οι φωτογραφίες. Ήταν η τιμή, η αξίωση να μιλάω εγώ σε παιδιά, ήταν η πολύ ευτυχία....Ήταν πολλά!Βγαίνοντας απ΄το καταφύγιο της Ελένης, κοίταξα ψηλά στον ουρανό.Ήταν άλλη μια βουβή προσευχή εκεί ψηλά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ.Μετά ήθελα να γελάσω!Να γελάσω τόσο δυνατά, ώστε η φωνή μου να φτάσει πολύ ψηλά!Ως πάνω στο Πήλιο!«.....Να χαρεί η γης ...... και να ραγιιιιιιίσει το βουνό!»
posted by elpida @ 6/30/2006 12:26:00 πμ 13 comments
13 Comments:


At Παρ Ιουν 30, 01:34:01 πμ, MouToN said...
Σκέψου πως εκείνα τα παιδάκια σε φωτογράφισαν τότε στο μυαλό τους!Αυτό όντως θα πει ευτυχία!

At Παρ Ιουν 30, 01:34:52 πμ, Serenity said...
Τι υπέροχο συναίσθημα η χαρά...Γράφεται στα κύτταρά μας...Εκεί απαθανατίζεται, όπως άλλωστε κι όλες οι μνήμες μας...Έτσι κι εσύ, Κατερίνα, θα την κουβαλάς στα ... μαγουλάκια!:-)

At Παρ Ιουν 30, 03:35:41 πμ, elpida said...
Με αναγνωρίζουν στο δρόμο και με φωνάζουν. Για κείνα είναι εύκολο να θυμούνται το πρόσωπό μου. Για μένα όμως, ήταν και πολλά, αλλάζουν και μεγαλώνοντας, δύσκολο να τα θυμηθώ όλα.Απ΄αυτά τα παιδάκια που δεν βγήκαν οι φωτογραφίες, έχω 22 γραμματά τους! Η προίκα μου!Τα επόμενα 20 παιδάκια, (γιατί με ξανακάλεσε η δασκάλα άλλη χρονιά, σε άλλη τάξη) έχω και έχουν όλα τα παιδιά πολλές φωτογραφίες.Είναι όμως μεγάλη υπόθεση οι φωτογραφίες. Ζωντανεύουν λεπτομέρειες και στιγμές που η μνήμη (πάντοτε σκληρή), δεν μπορεί να κρατήσει.ΥΓ1. Μιλάμε όμως για δασκάλα που δίνει στα παιδιά αξίες. Όποια παιδιά περνάνε απ΄τα χέρια της, παίρνουν γερές βάσεις για τη ζωή.Δεν το λέω επειδή κάλεσε εμένα. Είδα τη δουλειά που κάνει και άκουσα συζητήσεις της με τα παιδιά. Μακάρι να υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτοί!ΥΓ2.Προβατάκι μου σε ζάλισα, αλλά μου έδωσες την ευκαιρία να συμπληρώσω κενά εκείνης της μέρας στο ημερολόγιό μου.

At Παρ Ιουν 30, 03:39:16 πμ, elpida said...
serenityΕκεί απαθανατίζονται κορίτσι μου, όλα.Στον σκληρό δίσκο της μνήμης, που τα αντέχει όλα και τα κρατά για μια ζωή. Μπορεί και μετά...

At Παρ Ιουν 30, 12:56:53 μμ, apousia said...
Στιγμές που χαράζονται για πάντα μέσα μας,ανεξίτηλες,για πάντα!Γιατί τις ζωγράφισε η αγάπη και η αλήθεια!Πάντα να είσαι καλά!

At Παρ Ιουν 30, 06:09:59 μμ, Jo-Anna said...
Εισαι μια Κατερινα -καρδερινα .ακομα θελεις Κατερινιω μου να αποθανατισεις την χαρα σε αρνητικα ?

At Παρ Ιουν 30, 06:13:07 μμ, Jo-Anna said...
Για μενα ολα αποθανατιζονται στην ευπλαστη μεμβρανη της ψυχης μας .Το μυαλο χανεται στις δινες του μα η ψυχη φωτοβολα στα ματια τις διαδρομες μας αγαπημενη μου .Η πιο σπουδαια διαδρομη ειναι εκεινη που αναγνωριζεις Εσυ τον εαυτο σου στο δρομο μεσα απο τα ματια αυτων που σε κοιτουν και σου χαμογελουν .καλο απογευμα να εχεις

At Παρ Ιουν 30, 10:30:30 μμ, elpida said...
απουσίαΈτσι είναι κορίτσι μου!Καλό σου βράδυ!

At Παρ Ιουν 30, 10:38:04 μμ, elpida said...
jo-anna μου, την αλήθεια;Έχω και αυτό το κουσούρι...Μιλάμε για πολύ φωτογραφία! Όχι τη φάτσα μου όμως. Την οικογένεια και ότι άλλο μου κάνει κλικ! Μόνο που πρέπει να πάρω καλή μηχανή τώρα.Οι συγγενείς μου μου προτείνουν να πάω σε μαγαζιά να δουλεύω.(κέντρα,βαφτήσεις κ.λ.π) Το σκέφτομαι!

At Σαβ Ιουλ 01, 01:21:58 πμ, In Silence said...
Σπούδασα φωτογραφία αν και εργάστηκα ελάχιστα επαγγελματικά.Όταν βιώνω μια πολύ δυνατή εμπειρία πάντως, δεν αντέχω να παρεμβάλλεται μεταξύ εμού και της εμπειρίας ...μια φωτογραφική μηχανή. Πολλές φορές επιλέγω συνειδητά την αποτύπωση στην ψυχή γιατί ποτέ καμία απ' τις φωτογραφίες μου δεν τη φτάνει σε ένταση. Τα παιδιά είναι οι πιο αυστηροί κριτές κι εσύ πέρασες τη "δοκιμάσία" με Άριστα!

At Κυρ Ιουλ 02, 12:53:00 πμ, elpida said...
Μα υπάρχει τίποτα πιο αθώο απ΄τα παιδιά; Είναι τόσο αθώα, τόσο αγνά, τόσο αυθόρμητα που αν είσαι και ο ίδιος λίγο παιδί μέσα σου, τότε αυτό δένει κι αυτό που εκπέμπεται είναι η αλήθεια, η αγάπη και τίποτα άλλο.Τι να σου πω κορίτσι μου! Τόσο γεμάτη από αγάπη, τέτοια αύρα γύρω μου, σε τέτοιον βαθμό, δυο φορές την έχω νιώσει. Όσες ήταν και οι φορές. Σκέφτομαι οι δασκάλες και οι νηπιαγωγοί πόσο γεμάτοι άνθρωποι από αγάπη, πρέπει να είναι!

At Παρ Αυγ 11, 11:39:35 πμ, Anonymous said...
΄Ηταν αληθινές οι στιγμές, τους έπρεπε η φωτογράφιση, Καλώς τις απαθανάτισες, με τα 22 παρόντα παιδάκια. Σε κάτι ανάλογες στιγμές όλοι μας έχουμε ρίξει μαύρο δάκρυ.Να είσαι παντα ευτυχισμένη! ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΣ

Τετάρτη, Ιούνιος 28, 2006

Ένα στυλό ρε παιδιά! Να γράψω!

11/6/99 Παρασκευή 18 και 47.....

Είμαι πολύ στενοχωρημένη που δε μπορώ να έχω κόπια απ΄ το ΤRΤ. Θέλω να με δω. Να δω πως φερόμουν. Φαινόταν τόσο το αγρίμι που ένιωθα μέσα μου;Θέλω να δω τι είδε ο κόσμος. Θέλω να δω, πόσο κατάφερα να κρύψω αυτό που αισθανόμουν. Θέλω να δω τον εαυτό μου σε τέτοιες δυνατές στιγμές. Θέλω να δω τον καθρέφτη μου.Την άλλη φορά με το Μάννα ήμουν κλαυσίγελη. Όταν με είδα με λυπήθηκα. Συμπόνεσα τον ίδιο τον εαυτό μου. Ήταν μεγάλο κατόρθωμα -και τότε για μένα- που δε λιποθύμησα.Αν και ήταν δεύτερη φορά, θα έπρεπε να ένιωθα καλύτερα. Δεν ένιωθα όμως, γιατί το θέμα ήταν πολύ λεπτό. Ήταν αληθινή ιστορία και αφορούσε συγκεκριμένα παιδιά. Αυτό επιδείνωσε πολύ το τρακ μου.Και είχα προειδοποιήσει τον Σωτήρη να μη με ρωτήσει τίποτα. Θα έλεγα μόνη μου ότι είχα να πω.

15/ 6/99 Ξημ. Τρίτης 1 π.μ.«Αχ! Χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις....»τραγουδούσε ο 15χρονος στο ανοιχτό θέατρο της Ν. Ιωνίας κι εγώ βγήκα με δάκρυα στα μάτια, γρήγορα, γρήγορα. Σκόνταψα σε ένα σκαλοπάτι ? κάποιοι ίσως γέλασαν ? δεν είδα. Δε μ΄ένοιαζε.Τσιγάρο. Ένα τσιγάρο ρε παιδιά! Από ποιόν να ζητήσω;Ντρέπομαι.Αναπτήρας δεύτερος υπάρχει στη τσάντα μου. Τσιγάρα δε πήρα μαζί μου. Έφυγα βιαστικά.Δεν πειράζει. Μπροστά μου ένα παγκάκι. Να κάτσω να γράψω.Όχι. Άσε καλύτερα. Θα με δουν. Έχει πολύ κόσμο εδώ πέρα.Προχωράω. Τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα στο σκοτάδι.Μετανιώνω. Γυρίζω πίσω. Κάθομαι στο παγκάκι. Ανοίγω την τσάντα μου. Κάποιο χαρτί θα βρω. Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα γράψω έστω και χωρίς τσιγάρο. Το έχω ανάγκη. Πνίγομαι. Ανοίγω την τσάντα. Το ημερολόγιο σπίτι. Η αντζέτα με το στυλό, σπίτι! Έφυγα με άδεια τσάντα! Έτρεξα να πάρω τη Λένα, γιατί είχε πει σε μισή ώρα.Το χέρι ψαχουλεύει στο σκοτάδι. Βρήκα τετράδιο. Τι χαρά! Τι ανακούφιση! Είναι όμως το τετράδιο της ενημέρωσης του καινούργιου μου βιβλίου, του «Ιστορία που την έγραψαν παιδιά».Δεν πειράζει. Θα γράψω και θα σκίσω το φύλλο.
Ένα στυλό ρε παιδιά!
Ένα στυλό!
Χθες είχα πέντε στην τσάντα μου!
Τους βρήκα πολλούς και τους έβγαλα όλους. Άφησα μόνο έναν στην αντζέτα μου και η αντζέτα έμεινε σπίτι, δίπλα στο τηλέφωνο, να περιμένει ανοιχτή, να γυρίσω.Είχα μιλήσει σε μια συνάδελφο νωρίτερα. Έκλαιγα όταν της μιλούσα. Δεν το κατάλαβε.
Ένα στυλό βρε παιδιά! Να γράψω!
Κλείνω το φερμουάρ κλαίγοντας. Τόση ατυχία!
"Αχ! Χελιδόνι μου, τα τρένα ΄φύγαν, πες μου που πήγαν....", επιμένει ο τραγουδιστής να φωνάζει στ' αυτιά μου και το μηχανάκι έτρεχε, όσο μπορούσε, όσο άντεχε.Ο αέρας κρύος, η τρίχα ανασηκωμένη, τα δάκρυα να κυλούν στο λαιμό κι ενώ ο τραγουδιστής δεν ακουγόταν πια, τα χείλη ψέλλιζαν «πώς να πετάξεις....σ΄ αυτόν το μαύρο τον ουρανό και πώς να κλάψεις.....
"Αχ! χελιδόνι μου....»
Δε θα ξανασυμβεί αυτό ποτέ.
Τα στυλό θα ξαναμπούν στην τσάντα.
Ίσως κρεμάσω και έναν στο λαιμό.
Ίσως χρειαστεί να γράψω στο σώμα μου, αν δεν έχω χαρτί.
Τουλάχιστον αυτό θα το μπορώ.
Αρκεί να έχω πάντα στυλό!
Το σώμα μου! Είχε μια πληγή τόοοοσο μεγάλη! Αιμορραγούσε συνέχεια. Σήμερα έβγαλα τη γάζα και είδα το βάθος αυτής της πληγής. Είδα την κασέτα απ΄την συνέντευξη στο ΤRΤ, για το βιβλίο των παιδιών και με λυπήθηκα. Έτρεμα μη στιγματιστεί το παιδί, μη με ρωτήσει ο Σωτήρης κάτι παραπάνω, απ΄ ότι πρέπει και φαινόμουν σα ψάρι έξω απ΄ το νερό.Η πληγή με κοίταζε κατάματα και έλεγε:«Όπου θα βλέπεις Κατερίνα, θα βλέπεις αλήθεια!»Αυτά τα λόγια είχαν βγει απ΄ το δικό μου στόμα! Ήταν η υπογραφή μου!Πόσο το κατάλαβε ο Σωτήρης και πόσο οι τηλεθεατές, δεν ξέρω. Έκλεισα νευριασμένη το βίντεο και έτρεξα στον κήπο μου.Τα λουλούδια μου ξεράθηκαν. Τώρα βοηθούν και τα μάτια μου στο πότισμα. Το δάκρυ μου, το καλύτερο λίπασμα για τις τριανταφυλλιές. Τα λουλούδια μου, ο κήπος μου, ο θόρυβος απ΄ το νερό που τρέχει απ΄ το λάστιχο, βάλσαμο στην ψυχή μου.Ο κήπος μου! εκεί τρέχω πάντα. Εκεί είναι το καταφύγιό μου όταν πνίγομαι.Στο ? πριν- ξερό χώμα του κήπου μου, βούλιαξε το πόδι μου και κατάλαβα ότι τα λουλούδια μου είχαν πια ξεδιψάσει. Ανέβηκα πάνω. Πόσο άλλωστε θα με κάλυπτε το καταφύγιό μου;Ο Δημήτρης κοιτάζει τα μάτια μου. Του απαντούν τα χείλη μου:
-Απορώ! Δεν κατάλαβε κανείς σας πόσο πονούσα εκείνη τη στιγμή; Εγώ είδα τον εαυτό μου και τον λυπήθηκα. Εσείς πώς μπορέσατε και κάνατε κριτική όταν γύρισα; Δεν καταλάβατε; Δεν καταλάβατε ούτε εσείς οι άνθρωποί μου;
-Τι να καταλάβουμε; Μια χαρά ήσουν.
-Μια χαρά το λες εσύ αυτό; Δε μαλώνουμε. Σε ρωτάω: Δε με λυπήθηκες;
-Γιατί να σε λυπηθώ;
-Μα δεν έβλεπες την συγκίνηση; Δεν έβλεπες που έκλαιγα και γελούσα μαζί; Δεν έβλεπες πως ένιωθα εγκλωβισμένη;
-Α! Όλα κι όλα. Αν δεν το μπορείς, να μη γράφεις, να μη σε καλούνε.
-Δεν κατάλαβες! Θα γράφω! Όσο ζω, θα γράφω! Δεν μπορεί να μ΄εμποδίσει κανείς, αλλά δεν θα ξαναπάω ποτέ σε κανένα κανάλι. Ποτέ σε κάμερα ξανά.
- Δε μπορείς να τ΄αρνηθείς.
-Μπορώ. Τώρα που είδα το βίντεο, μπορώ! Δεν έχω το δικαίωμα να ξαναφέρω τον εαυτό μου σε τόσο δύσκολη θέση.
-Δε σε καταλαβαίνω. Απ΄ τη μια προκαλείς τα μέσα με τα βιβλία σου και απ΄ την άλλη θέλεις να κρυφτείς; Αποφάσισε. Τι θέλεις τελικά;
-Προκαλώ; Δεν κατάλαβα! Επειδή γράφω βιβλία; Υπάρχει κανένας νόμος για τους συγγραφείς που λέει ότι πρέπει να βγαίνουν στα κανάλια;
-Και πως θα τα διαφημίσεις;
-Από στόμα σε στόμα. Όχι πάντως βγαίνοντας στο παζάρι....
-Δε λες που σε καλούν....
-Τιμή μου που με καλούν. Με συγκινεί που μου δίνουν αξία. Εφόσον όμως δεν το μπορώ, γιατί να μην το σεβαστούν; Γιατί να μη τους το εξηγήσω;
-....Γιατί.... ή θα σε πουν κομπλεξική ή θα πουν ότι καβάλησες το καλάμι. Τέλος πάντων. Αποφάσισε. Τι θέλεις τελικά;
-Ας πουν ότι θέλουν. Όσοι διαβάσουν τα βιβλία μου θα καταλάβουν. Εγώ θέλω μόνο να τους αρέσουν και να τα διαβάζουν. Αυτό θέλω. Τίποτ΄ άλλο.
Να αναπνεύσω! Λίγο αέρα ρε παιδιά. Να αναπνεύσω! Τον αναπνεύσατε όλον εσείς; Εγώ πώς θα ζήσω;
-Καλύτερα να έκλαιγα. Τουλάχιστον θα ήμουν φυσική. Θα κορόιδευαν ίσως, θα μ΄έκριναν αρνητικά, αλλά τουλάχιστον, δε θα μάτωνε η ψυχή. Και σε ρωτώ: Ξέρεις τι είναι να δικαιώνεσαι μετά από τόσο αγώνα; Ξέρεις σε πια ράχη του Πηλίου ξεφύτρωσα σαν το κυκλάμινο και επιβίωσα; Ξέρεις τι περιφρόνηση έχω περάσει μικρή; Ξέρεις τι είναι να σε βλέπουν τώρα χιλιάδες μάτια; Ξέρεις τι είναι να είσαι εκεί, ενώ πρέπει και δεν το μπορείς;
-Τότε γιατί το κάνεις; Μην το κάνεις!
-Για να μην τους προσβάλλω. Για να μη νομίζουν ότι δεν καταδέχομαι. Για να μη πουν ότι καβάλησα καλάμι, που λες κι εσύ.
Ένα στυλό ρε παιδιά! Αυτός τελείωσε. Έχω πολλά να γράψω απόψε.......
Το πρωί ένας συνάδελφος μου είπε:
-Σε παραδέχομαι γι΄ αυτό που είπες κάποτε, ότι «οι συνθήκες της δουλειάς, μας εμπόδισαν να γνωριστούμε σαν άνθρωποι» και πράγματι η δουλειά ήταν αυτή που μ' εμπόδισε να σου τηλεφωνήσω, για να σου πω ευχαριστώ για το βιβλίο της Μάννας που μου έστειλες.
-Δεν πειράζει.... Εγώ ξέρω ποιοι μ΄ αγάπησαν. Δε χρειάζεται να δικαιολογείσαι.
«Θέλω κι εγώ Κυριακές!», είπα το μεσημέρι στον προϊστάμενο. Έχω έξοδα, σου χρωστάω και το δάνειο. Χρειάζομαι Κυριακές. Δώστε μου Κυριακές ρε παιδιά! Να τις δουλέψω θέλω. Όχι να ξεκουραστώ.......
Η αδερφή μου η Στέλλα, μου είπε:«Όταν μου λένε ότι αξίζω, βάζω τα κλάματα. Όταν μου κάνουν παρατήρηση, νευριάζω. Μου ΄ρχεται να πάρω ψυχοφάρμακα».«Όχι αδελφούλα μου! Αν και μοιάζουμε, μόνο που εγώ κλαίω και στις δυο περιπτώσεις, δε χρειαζόμαστε ψυχοφάρμακα. Θα κλαίμε όταν το νιώσουμε και θα γελάμε όταν χαιρόμαστε. Αυτές είμαστε. Σε όποιον αρέσουμε. Αυτή θα είναι η θεραπεία μας. Τα ψυχοφάρμακα είναι για άλλους. Εμείς ξέρουμε γιατί κλαίμε. Δε ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε και συγκινούμαστε που μας αξίωσε ο Θεός και φτάσαμε μέχρι εδώ».
Ώρα 2 παρά 10. Και πώς να γράψεις και πώς να κλάψεις και τόσα όνειρα, πες μου που πήγαν....
Αχ! Χελιδόνι μου.....
posted by elpida @ 6/28/2006 11:47:00 μμ 12 comments


12 Comments:
At Πεμ Ιουν 29, 12:16:35 πμ, In Silence said...
Τι να πω?! Έχω μείνει άφωνη στη σιωπή μου.Πολύ δυνατό το κείμενό σου Ελπίδα μου. (Νομίζω πως μου χρειάζεται να λέω τ'ονομά σου ξανά και ξανά:Ελπίδα μου, Ελπίδα μου, ελπίδα μου...)

At Πεμ Ιουν 29, 01:21:28 πμ, elpida said...
Έτσι είναι κορίτσι μου οι στιγμές της ζωής μου:δυνατές!

At Πεμ Ιουν 29, 11:26:18 πμ, Stavros Katsaris said...
Από τα πιο δυνατά κείμενα που έχω διαβάσει.Κάπου την έχω ξαναγράψει αυτή την ιστορία."Αγαπώ πολύ την φωτογραφία. Θα με δεις όπου και να παω με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό. Η γυναίκα μου αισθάνεται λίγο άβολα. Ακόμη και σινεμά που πηγαίνουμε η μηχανή εκεί.Αγοράζω πάντα κινητό με την προυπόθεση οτι θα έχει φωτογραφική μηχανή.Μια μέρα γύριζα στο σπίτι μου και σταμάτησα σε ένα μινι μάρκετ να ψωνίσω εφημερίδα.Η μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό.- Τουρίστας? Με ειρωνική διάθεση και κρυφογελώντας ο ιδιοκτήτης του μίνι μάρκετ.- Από τότε που γεννήθηκα. Του απάντησα σοβαρός σοβαρός!Ζήσε έτσι δυνατά τη ζωη σου αν αυτό είναι που σε κάνει ευτυχισμένη.Κλάψε αν αυτό σε βιηθάει να ξεσπάσεις!Προτιμώ χίλιες φορές έναν άνθρωπο που κλαίει από έναν άνθρωπο που κρύβεται!Καλημέρα!Υπέροχο κείμενο!

At Πεμ Ιουν 29, 12:24:00 μμ, scalidi said...
να είστε αυτό που είστε. προστακτική της ελπίδας

At Πεμ Ιουν 29, 01:42:21 μμ, MouToN said...
........

At Πεμ Ιουν 29, 06:56:28 μμ, Εργοτελίνα said...
Aυτό το ΤRΤ μεχρι που πιανει να σε δουμε και εμεις;;..:-)

At Πεμ Ιουν 29, 07:06:00 μμ, elpida said...
Σταύρος ΚατσαριςΣ΄ευχαριστώ πολύ φίλε μου!Τό ΄χω κι εγώ αυτό το κουσούρι της φωτογραφίας και σε νιώθω!Μόνο που κι αυτό είναι ακριβό σπορ.

At Πεμ Ιουν 29, 07:08:33 μμ, elpida said...
scalidi ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου. Καλή επιτυχία σε ότι κάνεις και καλές εμπνεύσεις. Καλά κάνεις και δεν παρατείσαι. Αργά ή γρήγορα θα δικαιωθείς.Είμαι σίγουρη!

At Πεμ Ιουν 29, 07:09:34 μμ, elpida said...
προβατάκι μου,"μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο..."Φιλιά πολλά!

At Πεμ Ιουν 29, 07:14:08 μμ, elpida said...
Εργοτελίνα μου, δε λες που δεν πιάνει μακρυά! Μόνο Θεσσαλία και λίγο Κεντρική Ελλάδα πιάνει.Δυο φορές πήγα 98 και 99 και φέτος που με ξανακάλεσε ο Σωτήρης, με αφορμή το "Στιγμές ζωής- στιγμές ψυχής", του εξήγησα.... και δεν πήγα. Δεν τα μπορώ τα φώτα της κάμερας. Τι να με κάνεις να με δεις; Μια χαρά δεν τα λέμε έτσι;Πολλά φιλιά!

At Παρ Ιουν 30, 12:25:57 πμ, MouToN said...
Eκπομπή ήταν;Χμμ...θα επιμείνω σ'αυτο που είπε η εργοτελίνα!:Ρ

At Παρ Ιουν 30, 12:48:28 πμ, elpida said...
Να μην επιμένεις καθόλου προβατάκι μου. Μόνο με φερετζέ! Έτσι είπα και στον Σωτήρη την τελευταία φορά. Αν και ήταν και Απόκριες και θα μπορούσα να πάω....Μη γελάς καθόλου!Φιλάκια!


Τετάρτη, Ιούνιος 28, 2006

Φέρ΄τε μου λέξεις

Σήμερα έγραψα το πιο δύσκολο και πιο "φτωχό"γράμμα της ζωής μου. Ψάρευα μια μια τις λέξεις, μα μου έτρωγαν το δόλωμα και έφευγαν....Ενώ το γράμμα αυτό ταξιδεύει η "θάλασσα" μέσα μου ηρεμεί σιγά σιγά και οι λέξεις έρχονται μια μια, αλλά πάλι με μεγάλη δυσκολία...

Αγαπημένη μου "Κυρία",
αυτό το γράμμα είναι για σένα.
Στο προηγούμενο έλλειπαν λέξεις. Είχε μεγάλη "φουρτούνα" σήμερα και δεν μπορούσα να "ψαρέψω".
Καλή μου, στη ζωή μου σαράντα έξι όλοκληρα χρόνια, δεν ξανασυνάντησα Άνθρωπο να δίνει τόσο απλόχερα αγάπη, όπως εσύ.Η αγάπη και το ενδιαφέρον που έδειξες για μένα, με μπλόκαρε. Γι΄ αυτό και την αρνήθηκα. Την έπαθα σαν τον νηστικό που του δίνεις φαγητό κι εκείνος απ΄την χαρά του ή λιποθυμάει ή τρώει μέχρι να σκάσει. Εγώ "λιποθύμησα" μα, όταν συνήλθα είδα ότι "πείναγα" και τα "φαγητά" είχαν χαθεί.Δεν έτρεξα για να τα "φάω", είτε γιατί δεν μπόρεσα, είτε γιατί χόρταινα στην ιδέα ότι θα μείνουν εκεί και θα με περιμένουν, είτε γιατί τρόμαξα και προτίμησα να μείνω "νηστική".Αν και η μάννα μου έλεγε συχνά: "Όπου βρεις φαί, φάε, όπου βρεις ξύλο φύγε", μαθημένη μια ζωή απ΄το "ξύλο", εγώ το ξέχασα και έφυγα κι απ΄την "αγάπη".Εδώ και μέρες πολλές, μου έλλειψε η "αγάπη"σου, γιατί εγώ την έδιωξα. Η απουσία της μου στοίχησε και με έκανε να καταλάβω πολλά.Κατάλαβα πως για να την δίνεις τόσο απλόχερα, σου περισσεύει από μεγάλο απόθεμα ψυχής και δεν την στερείς απ΄την οικογένεια.Κατάλαβα ότι εσύ δεν μοιάζεις με τους άλλους ανθρώπους που μόνο ήθελαν να παίρνουν από μένα.Κατάλαβα πόσο σε στενοχώρεσα και πόσο λάθος μου ήταν, να σου στερήσω τη χαρά του "να δώσεις".Κι εγώ στεναχωρέθηκα πολύ. Πίστεψέ με!Τώρα λοιπόν, (οι λέξεις πάλι άρχισαν να φεύγουν) ζητάω από σένα, ΤΙ;Μη με ρωτάς. Αλήθεια, δεν ξέρω!Κυρίως θέλω να με νιώσεις και να με συγχωρήσεις που σε πλήγωσα. Θέλω να είσαι καλά κι εσύ και η οικογένειά σου και να υπάρχουν κοντά σου πάντα, άνθρωποι που ξέρουν να παίρνουν, αλλά και να δίνουν συγχρόνως.Εγώ -μέχρι σήμερα- ανήκω στην κατηγορία αυτών που δίνουν. Το ίδιο μάλλον κι εσύ. Γι΄αυτό "συγκρουστήκαμε".Με αφορμή την γνωριμία μας που με "σημάδεψε", μετά απ΄αυτό το γράμμα θ΄αλλάξω πορεία. Το τρένο μου θα κάνει και τ΄ άλλο δρομολόγιο, πάντα όμως με επιστροφή και ποτέ δε θα ταξιδέψει τη διαδρομή "αφού μου δίνει, θα παίρνω", γιατί τότε λέγεται "συμφέρον" και οδηγεί σε "γκρεμό ψυχής".Ίσως καλή μου, να μην έχεις γνωρίσει στη ζωή σου ανθρώπους με παρόμοιες αντιδράσεις. Σου είπα ότι μου συνέβη πρώτη μου φορά, έχω και τα κακά προηγούμενα. Δεν θέλω να ψάξω άλλο για δικαιολογίες. Συνέβει.Τώρα.... ( φέρ΄τε μου λέξεις. Που πήγαν όλες;)Τώρα, περιμένω από σένα, αν έστω και λίγο μ΄ εκτιμάς ακόμη, αφού πήρα το μάθημά μου, να δώσεις το "σφύριγμα" για να ξεκινήσουν πάλι τα τρένα της ζωής μας, με κοινό στόχο και σκοπό, χωρίς να ξανατρακάρουμε, ποτέ!Αν δεν "σφυρίξεις", πάλι σ΄ευχαριστώ, για το καλό μάθημα που μου δίδαξες.Έχεις γράψει ήδη μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου και της ψυχής μου. * * * * * * * * * *"Την έδιωξα να πάει μακριά μου, μα όμως την ζητάει η καρδιά μου....""Μου είπαν πως η αγάπη σ΄ένα αστέρι (Πειραιά) κατοικεί αύριο θα είμαι εκεί...."(θα ΄θελα να είμαι εκεί!)
posted by elpida @ 6/28/2006 12:22:00 πμ 10 comments
10 Comments:


At Τετ Ιουν 28, 01:28:15 μμ, sofi-k said...
Ελπίδα μου, ελπίζω να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας...Αν είναι γραφτό, θα γίνει.

At Τετ Ιουν 28, 08:19:53 μμ, So_Far said...
Βρε Ελπίδα, τί έπαθες πάλι;

At Τετ Ιουν 28, 09:46:57 μμ, lemon said...
Απο ενα άτομο που περιγράφεις έτσι Ελπίδα, δεν μπορείς παρά να περιμένεις να είναι πάντα δίπλα σου, έτσι δεν είναι?Και γιατί να μην πάς εσύ κοντά της αυτή τη φορά? γιατί να περιμένεις να σφυρίξει και δεν σφυρίζεις εσύ, ε?:))

At Τετ Ιουν 28, 09:47:49 μμ, lemon said...
Εννοούσα (νομίζω οτι δεν το διατύπωσα καλά) οτι ΕΙΝΑΙ δίπλα σου, άδικα ανησυχείς κι αναρωτιέσαι...

At Πεμ Ιουν 29, 01:36:46 πμ, elpida said...
σοφη μου, ναι! Πιστεύω πολύ στα γραφτά. Τελευταίως, μόνο "γραφτά" μπορεί να είναι αυτά που μου συμβαίνουν!

At Πεμ Ιουν 29, 01:39:37 πμ, elpida said...
σο φαρ μου, δεν σου είπα,ότι η ζωή μου δίνει άφθονο υλικό για να γράφω;Μη την ψάχνεις! Το γράμμα ανήκε σε μια πολύ Κυρία!Μόνο εκείνη θα καταλάβει.

At Πεμ Ιουν 29, 01:53:03 πμ, elpida said...
λεμονάκι μου, δεν είναι έτσι.Δεν μπορείς να αρνείσαι την βοήθεια του άλλου και να περιμένεις μετά να μείνει δίπλα σου. Αυτό θα ήταν θράσσος.Ο μόνος τρόπος να πάω κοντά της ήταν αυτά τα δύο γράμματα. Άλλον δεν ξέρω.Σέβομαι τον κάθε Άνθρωπο που φεύγει από κοντά μου. Αν και είναι η πρώτη μου φορά. Πάντα εγώ έφευγα. Και τώρα εγώ την έδιωξα, όπως φαίνεται, αλλά για τελείως διαφορετικό λόγο. Δεν άντεχα να δίνει μόνο εκείνη. Γι΄αυτό με στεναχωρεί. Ίσως έπρεπε να περιμένω την ευκαιρία που θα μπορούσα να δώσω κι εγώ, χωρίς να το συζητάω. Πήρα πολλά μαθήματα απ΄αυτή την Κυρία. Να είναι καλά! ΥΓ. Αν ήταν δίπλα μου,θα απαντούσε!

At Πεμ Ιουν 29, 02:59:40 πμ, elpida said...
λεμονάκι στο ρήμα "διώχνω", έδινα την έννοια του "απομακρύνω".Λάθος έκφραση. Συγνώμη!

At Πεμ Ιουν 29, 07:32:57 πμ, So_Far said...
Λίγο μπλεγμένο μου ακούγεται όλο αυτό. Καταλαβαίνω βέβαια πώς σου προέκυψε. Νομίζω ότι κάποια σου συναισθήματα και συμπεριφορές κατάλοιπα του παρελθόντος πρέπει να τα αποβάλλεις. Η ζωή σου αλλάζει και μάλιστα προς το καλύτερο, γιατί τη χαλάς;

At Πεμ Ιουν 29, 03:37:47 μμ, elpida said...
σο φαρΜε τόση αγάπη γύρω μου, σίγουρα θα την αποβάλλω. Θέλω χρόνο προσαρμογής όμως...

Δευτέρα, Ιούνιος 26, 2006

H αλήθεια μου....

Δεν θα έπρεπε, μα μου συμβαίνει....
Εδώ και καιρό, από τότε που αναγκάστηκα να "βγάλω την μάσκα μου", λόγω του βιβλίου, νομίζοντας ότι θα το βοηθήσω (το βοήθησα άραγε;), πηγαίνοντας να γράψω στο blog μου, νιώθω εγκλωβισμένη. Ανάλογα με τις στιγμές που ζω, ανάλογα τις σκέψεις της κάθε στιγμής, νιώθω και την ανάγκη να γράψω.Παλιότερα στο ημερολόγιό μου δεν είχα αυτό το πρόβλημα. Έγραφα όποτε το είχα ανάγκη, έγραφα ακριβώς ότι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Εδώ στο blog, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Κι αυτό όχι γιατί μου το απαγορεύει κάποιος συγκεκριμένα. Αν μου το απαγορεύει κάποιος είναι η ίδια η λογική μου που μου λέει :Θα σε παρεξηγήσουνΘα χαλάσεις την εικόνα σουΘα θίξεις καταστάσεις κι άτομακαι τόσα άλλα...Και κάπου εκεί, ανάλογα τη ψυχολογική φόρτιση εκείνης της στιγμής, πότε νικάει η λογική, πότε το συναίσθημα. Όταν περάσει αυτή η φορτισμένη στιγμή όμως, θυμώνω μ΄αυτόν τον αυθορμητισμό μου. Θυμώνω με μένα. Μαλώνω με μένα.Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το blog μου δεν είναι για όλες τις στιγμές. Θα μπορούσε όμως να ήταν, αν δεν είχα βγάλει την μάσκα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι έχω πραγματικά ανάγκη. Να διαφημίσω το βιβλίο μου ή να γράφω τις σκέψεις μου (εκτονώνοντας και τα συναισθήματά μου ανάλογα τις στιγμές), να επικοινωνήσω με κόσμο, να κάνω την πλάκα μου όταν θέλω, το «κουτσομπολιό» μου από ποστ σε ποστ ανάλογα το θέμα;Μέσα μου βαθιά ξέρω, γι΄αυτό και το ξεκίνησα άλλωστε, για να καλύψω αυτή την εσωτερική ανάγκη. Δεν είμαι ο άνθρωπος της δημοσιότητας, για να νιώσω ότι καλύφθηκα. Μου λείπει κάτι πιο σημαντικό, που είναι η γραπτή εκτόνωση κι αυτό θέλω να λύσω. Αν ήξερα να ανοίξω άλλο blog, ίσως άνοιγα δέκα!Ένα για κάθε ενδιαφέρον μου ή και για διάφορες στιγμές της ζωής μου, όπως χαράς, θυμού, λύπης και τόσες άλλες που μπορεί να έχει ο άνθρωπος.Δεν ξέρω αν μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό και έχω πολλές και διαφορετικές ψυχολογικές διακυμάνσεις κατά την διάρκεια μιας ημέρας, πάντως μου συμβαίνει.Θέλω να καταλήξω λοιπόν, στο ότι αυτό το θέμα με προβληματίζει πολύ και ζηλεύω όλους τους άλλους, τους ανώνυμους. Εκείνοι πραγματικά "ξεκουράζουν" την ψυχή τους. Θα ΄θελα να την ξεκουράζω πραγματικά κι εγώ.Τον τρόπο ψάχνω.Θα καταφεύγω αυτές τις "άλλες" στιγμές στο πιστό ημερολογιάκι μου που είναι και ανέξοδο και δεν με μαρτυράει;Θ΄ανοίξω κι άλλο blog;Η θα κρατήσω αυτό και σε όποιον αρέσει, ας με διαβάζει;Εγώ έτσι κι αλλιώς, αυτή είμαι. Δεν πρόκειται ν΄ άλλάξω. Είμαι μια γυναίκα 46 ετών, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, συνταξιούχα, με την μόρφωση μιας μεσαίας Ελληνίδας που είναι συνάμα και νοικοκυρά και γειτόνισσα, με την διαφορά μου, ότι έχω αυτό το κουσούρι να εκτονώνομαι γραπτώς.Όσο κυριλέ και να ντυθώ, ο αυθορμητισμός θα βγει από μέσα μου κι όσα πλούτη και να μου δώσουνε, εγώ θα τρέχω στα "όλα 300!"Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Γεννιέται! Δεν γίνεται!Λυπάμαι που σας χάλασα την εικόνα μου, που σας πρόδωσα ίσως, μα έπρεπε να σας πω την αλήθεια μου. Για να νιώθω καλύτερα κι εγώ.Σήμερα γράφοντας αυτά τα λόγια, νιώθω ότι "κάλυψα" και την ανάγκη μου για εκτόνωση και μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου "ξεκουράστηκε".Γι΄ αυτό και τώρα, ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!Οι επόμενες στιγμές..... θα δείξουν για πόσο!
posted by elpida @ 6/26/2006 03:36:00 μμ 11 comments
11 Comments:


At Δευ Ιουν 26, 11:37:15 μμ, MouToN said...
Elpida μου καλή..γράφε ότι θέλεις,όπως θέλεις και όποτε θέλεις!Ναι η αλήθεια είναι οτι πολλές φορές κάποιος στα μπλόγκς εκτίθεται..αλλά μη στεναχωριέσαι!Αυτοί που σε διαβάζουν σίγουρα τους αγγίζεις και σε αγαπούν..είναι φίλοι..για τους άλλους δεν μας απασχολεί..Απο την άλλη παντα θα υπάρχει το τετραδιάκι σου...σ'όλες τις στιγμές...πιο προσωπικές!Θέλει και αυτό που και που συντροφίτσα..Εμένα πάλι μου αρκεί να ξέρω ότι είσαι καλά.Μου αρέσεις όπως είσαι!Μη σταματήσεις να μας προσφέρεις αυτές τις τόσο συγκινητικές στιγμές της ζωής σου!Μαθήματα ζωής είναι και τα χρειαζόμαστε!Πολλά φιλιάΤο προβατάκι που σε εκτιμά

At Τρι Ιουν 27, 12:35:38 πμ, Markos said...
Θα συμφωνήσω με τη Mouton.Συχνά συμβαίνει να εγκλωβιζόμαστε μέσα στα κείμενά μας και την εικόνα που οι άλλοι (νομίζουμε ότι) έχουν δημιουργήσει για εμάς.Κάνε την υπέρβαση.Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και γράψε σαν να διαβάζεις μόνο εσύ τα κείμενά σου.Πολύ σύντομα θα είσαι πάλι ο εαυτός σου και όχι εκείνη που θεωρείς ότι οι άλλοι βλέπουν σε εσένα.Καλο σου βράδυ

At Τρι Ιουν 27, 01:54:40 μμ, apousia said...
Γεια σου αγαπημένη elpida!Θα προσυπογράψω τα λόγια που άφησαν το προβατάκι και ο υπέροχος Μάρκος(έξοχα τα κείμενά του,σπάνιο το ήθος και το ύφος του,αν δεν έχεις πάει,σπεύσε)Να γράφεις όπως αν ήσουν μπροστά στο λευκό σου χαρτί.Αν θέλεις άλλο blog,ετοίμασέ το!Αλλά.....πειράζει να μας δώσεις κι εμάς τη διεύθυνση?Πολλά φιλιά!

At Τρι Ιουν 27, 01:57:11 μμ, scalidi said...
τι αηδίες είναι αυτές; Μας χάλασες την εικόνα; Βλακείες! Ο ίδιος άνθρωπος είσαι ό,τι προσωπείο, όνομα, ψευδώνυμο κι αν διαλέξεις. συγκεντρώσου λιγάκι σε παρακαλώ και να είσαι ο εαυτός σου, ο ατόφιος, αληθινός που αγαπήσαμε

At Τρι Ιουν 27, 03:00:06 μμ, elpida said...
Paulo Coelho «Ο Αλχημιστής», εκδόσεις Λιβάνη Σελίδα 39:Όταν βλέπεις πάντα τα ίδια πρόσωπα ?κι αυτό συνέβη στην ιερατική σχολή-, καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους, γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πώς πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή. Κανείς όμως δεν γνωρίζει πως πρέπει να ζει τη ζωή του.Σελίδα 72:«Είμαι κι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους: βλέπω τον κόσμο όπως θα ήθελα να είναι και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα».

At Τρι Ιουν 27, 03:06:54 μμ, elpida said...
γνωστό τραγούδι:"Η Αλήθεια Πονά ραγίζει βουνά, ποτέ μην την πεις πουθενά..."Προβατάκι μου, είσαι μοναδικό!Μάρκο σ΄ευχαριστώ που παραδέχεσαι ότι συμβαίνει.απουσία μου γλυκιά, μου έλλειψες πολύ!scalidi μου, μακάρι να ήταν έτσι!

At Τρι Ιουν 27, 03:58:26 μμ, elpida said...
Απουσία μου, δεν θέλω να καταλήξω σ΄αυτό. Αν ού μη γένειτο συμβεί, να είσαι σίγουρη!Φιλιά και καλωσόρησες!

At Τρι Ιουν 27, 08:31:05 μμ, sofi-k said...
Ούτε εγώ κατάλαβα πως μας "πρόδωσες"...Θέλει δύναμη να μπορείς να τσαλακώσεις την εικόνα σου δημόσια...Κι εσύ την έχεις, γιατί εκθέτεις την ψυχή σου, όπως και αρκετοί άλλοι εδώ τριγύρω...Μην νιώθεις άσχημα!Σ'αγαπάμε πολύ!!!

At Τρι Ιουν 27, 08:32:42 μμ, sofi-k said...
This post has been removed by the author.

At Τρι Ιουν 27, 08:33:42 μμ, sofi-k said...
Το σβησμένο είναι δικό μου. Το έστειλε δύο φορές...

At Τετ Ιουν 28, 12:09:32 πμ, elpida said...
σοφάκι μου, δεν χρειάζεται να προδώσεις πολλούς. Σε έναν να το κάνεις, φτάνει!Σ΄ευχαριστώ για την αγάπη σου και εσένα και όλους. Αυτή η αγάπη είναι που με κρατάει ακόμα στο μπλογκ.