ΑΡΧΗ - ΣΤΙΓΜΕΣ

Τετάρτη, Μάϊος 10, 2006

Ζητάω ΒΟΗΘΕΙΑ - SOS

Ωρες ώρες νιώθω πολύ απογοητευμένη, όπως απόψε. Μετά το τρέξιμο των υποχρεώσεων της οικογένειας, του σπιτιού, της δουλειάς, του δανείου, της οικοδομής, των προσφορών αυτής κ.λ.π. κλπ θέλησα να χαλαρώσω μπαίνοντας στην "όαση".Όλο αγωνία έψαχνα για κάποιο σχόλιο. Μια κουβέντα, ένα καλωσώρησες που λένε στο χωριό μου. Νά' ναι καλά το κορίτσι που μου έγραψε. Είναι φίλη όμως. Δε μετράει.Μάλλον είναι λάθος εποχή για μένα. Εγώ η ίδια δεν έχω τον χρόνο να μάθω να χειρίζομαι τα μπλογκ. Απ' την άλλη ούτε ο τεχνικός έχει τον χρόνο. Έχει την διάθεση να με βοηθήσει -να 'ναι καλά- μα κι αυτός δεν είναι ενημερωμένος γι' αυτή την σελίδα. Στην πόλη μου ίσως να μη το ξέρει και κανένας άλλος για να με ενημερώσει και να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα. Απ΄ την άλλη δεν έχω και την οικονομική δυνατότητα και πολυτέλεια να πληρώνω για το χόμπυ μου, κάθε τρείς και λίγο, σε όποιο πρόβλημα συναντώ.Απόψε είμαι απογοητευμένη. Νομίζω ότι δεν θα καταφέρω τίποτα. Τζάμπα χάρηκα. Νόμιζα ότι θα γνωρίσω ανθρώπους. Δεν βλέπω φως. Κι όσο οι σελίδες μου συνεχίζουν να εμφανίζονται σ' αυτήν την άθλια κατάσταση νρέπομαι και νιώθω ότι σας προσβάλλω. Γι' αυτό δεν θα ξαναγράψω σύντομα, αν δεν λυθούν κάποια προβλήματα. Θα μου πείτε.... σκασίλα σας και δίκιο θα έχετε. Επειδή εγώ όμως πράγματι στεναχωριέμαι, γιατί έκανα όνειρα, πριν σας χαιρετήσω, έχω να παρατηρήσω κάτι:Εσείς οι παλιοί συγγραφείς σ' αυτή την ομάδα, γιατί δεν κάνετε κάτι ώστε οι οδηγίες να είναι στα Ελληνικά; Δεν είναι εύκολο ή δεν το επιθυμείτε; Απευθύνεστε μόνο σε νέους και σε γνώστες Αγγλικών; Αν είναι έτσι, λάθος κατάλαβα. Αν είναι έτσι, πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη για την ενόχληση. Με πληγώνει όμως το γεγονός να έχω έναν υπολογιστή στα χέρια μου (κι αυτόν θα τον πληρώνω μέχρι το 2007), να έχω την ευκαιρία να μιλήσω και να ανταλλάξω γνώμες με ανθρώπους και να μην το μπορώ, γιατί πρώτα θα πρέπει να μάθω Αγγλικά. Το βρίσκω πολύ άδικο αυτό, εκτός αν είναι όρος.θα ήθελα αν κάποιος είναι ενήμερος να μου δώσει μια απάντηση, για να ξέρω αν έχω ελπίδες ή να παραιτηθώ απ' αυτή την ιδέα και να στρωθώ να γράφω όπως παλιά στο μουγκό χαρτί.Δε μπορεί να χάθηκε το φιλότιμο.....
posted by elpida @ 5/10/2006 12:23:00 πμ 5 comments


Η Κουρούνα said...

Αγαπητή Ελπίδα, με τέτοιο όνομα και απογοητεύεσαι; Κάθε αρχή και δύσκολη! Για να σε "ανακαλύψουν" οι υπόλοιποι bloggers, άρχισε να διαβάζεις τα διάφορα blogs και να αφήνεις σχόλια σ' εκείνα που σου αρέσουν. Επίσης, κάνε μια αίτηση στο Μonitor, ώστε να μάθει ο κόσμος ότι η οικογένεια της ελληνικής μπλογκόσφαιρας μεγάλωσε. Σου εύχομαι καλή διαμονή και πολλά ποστ! Παρ Μαϊ 12, 08:16:26 μμ



elpida said... Κουρούνα μου σ'ευχαριστώ πολύ. Ναι είνα αλήθεια πως ενθουσιάζομαι εύκολα και απογοητεύομαιεύκολα. Χάρη σε σένα όμως και μια άλλη ψυχή, τον τύπο νυχτερινό, πήρα νέα ελπίδα. Έκανα κορίτσι μου σχόλια και σε σένα, μα κάτι δεν έκανα σωστά και δεν έφτασε κανένα. Εκεί απογοητεύτηκα πολύ. Τώρα κάτι έμαθα και ελπίζω να φτάσει. Σ' ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να έχει μεγάλη επιτυχία το βιβλίο σου. Θα το πάρω. Γράφεις πολύ ωραία και μπράβο σου. Παρ Μαϊ 12, 11:55:45 μμ



Εργοτελίνα said... Για το help blogger λες; Μπορεις αν θες να μεταφραζεις οποια σελιδα του θεςμε το Mεταφραζει και κειμενο και διευθυνση(URL)Επισης ο Mickey ξεκινα το και εγω στην αρχη δεν ηξερα τιποτα.. Τετ Μαϊ 17, 09:07:43 πμ Εργοτελίνα said... o,τι απορια εχεις ρωτα την στοhelp deskκαι απαντα οποιος ξερει..Αλληλοστηριξη... Τετ Μαϊ 17, 10:15:51 πμ



elpida said... εργοτελίνα μου ευχαριστώ. Αν και αυτή την εποχή δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο για να ψαχτώ πολύ, μα θα την βρω την άκρη.


Κυριακή, Μάϊος 07, 2006
Εσύ λείπεις .....
Σήμερα γιορτάζεις και Εσύ λείπεις.Δεν είναι η πρώτη φορά. 15 είναι οι φορές.Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια και αφήνει πίσω της σταθερά το δυνατό άρωμα της απουσίας και της μελαγχολίας."Αιωνία σου η μνήμη Μάννα" αφού δεν μπορώ να σου πω "Χρόνια πολλά".Κυριακή 7 του Μάη 2006

posted by elpida @ 5/07/2006 10:57:00 μμ 0 comments

Σάββατο, Μάϊος 06, 2006
Πονάει πολύ

"Αχ! Χελιδόνι μου μη φεύγεις βιαστικό...και πώς να κλάψεις..." όταν είσαι στο περίπτερο; Όταν οι πελάτες σε κοιτούν με απορία στα μάτια; Πώς; Και τι να τους πεις; Έφυγε το παιδί μου; Πέταξε απ΄ την φωλιά μας; Πάντα ήθελε να πετάξει... Κρατηθήκαμε και οι δυο. Σφίξαμε τα δόντια και δεν είδε η μία τον σπαραγμό της άλλης.

Καλό σου ταξίδι κορίτσι μου. Καλή εγκατάσταση στην καινούργια δική σου φωλιά, καλή προσαρμογή, καλά, όλα καλά να πάνε στη ζωή σου. Όλα τα όνειρά σου να πραγματοποιηθούν.

Φεύγοντας με την φίλη σου, νόμιζα ότι όλα θα ήταν πιο ανώδυνα. Ήταν όμως πολύ χειρότερα απ΄ ότι φανταζόμουν. Το ταξί πήρε πρώτα εσένα κι εγώ σαν κλέφτρα της τελευταίας παιδικής σκηνής της ζωής σου, έτρεχα πίσω σου με το μηχανάκι... Κι από μακριά σ΄ έβλεπα, μέχρι την στροφή.

Θεέ μου! Πόσο πονάει; Πόσο;Δύσκολο να δεχτεί η μάνα να φεύγει το παιδί της σε δική του φωλιά.

«Πονάει πολύ», είπα σε μια γνωστή που πέρασε κι ήταν αφορμή να ξεχυθούν τα δάκρυά μου. Ναι πονάει και δεν είναι ότι δεν θα ξαναρθεί. Είναι γιατί κλείνει ένα κεφάλαιο στη ζωή όλων μας και ανοίγει ένα καινούργιο. Θα έρχεται συχνά, μα δεν είναι αυτό. Θα έρχεται για διακοπές, μα δεν είναι αυτό. Θα είναι μεγαλύτερη, σοφότερη, φοιτήτρια, γυναίκα πια. Γι΄ αυτό κλαίω. Γιατί σήμερα αποχαιρέτησα αυτό το παιδί, που δεν θα είναι μαθήτρια πια, που δεν θα έχει ανάγκη το βραδινό φιλί μου για να κοιμηθεί.

Πονάει Λένα μου πολύ. Όπως όλοι οι γονείς που σπουδάζουν τα παιδιά τους, θα το περάσουμε κι εμείς. Με τον καιρό θα καταλαγιάσει ο πόνος. Θα μας γίνει συνήθεια. Αυτή την συνήθεια φοβάμαι......

Φοβάμαι ότι δεν θα μαθαίνω πια όλα τα προβλήματά σου, θα τα καταλαβαίνω όμως απ΄ τον ήχο της φωνής σου και θα διαβάζω τα μάτια σου, όταν θα έρχεσαι.

Πονάει πολύ Θεέ!

Τ΄ ακοοοοοούς;

Φτάνει ο πόνος μου τουλάχιστον ως εκεί;

Τον «βλέπεις;»

Τον νιώθεις;

Πολλή μελαγχολία,

Θεέ μου,

«διώξε τα σύννεφα, να γίνω αστέρι κι αν το αύριο καημό θα μου φέρει...», διώξε τα σύννεφα. Σε παρακαλώ!

Να είναι ο πόλεμος που με τρομάζει;

Είναι αυτός που με φοβίζει που το παιδί βρίσκεται μακριά μας;

Στο παραδίνω στα χέρια σου Θεέ.

Εσύ μου το έδωσες, εσύ μου το προστάτευες πάντα, εσύ θα το προστατέψεις και τώρα.

Εσύ!

Μην τ΄ αφήσεις ούτε στιγμή από το χέρι σου, σε Παρακαλώ!

Ποτέ!

posted by elpida @ 5/06/2006 10:31:00 μμ 0 comments


Πέμπτη, Μάϊος 04, 2006

Στιγμές

Δεν την πιστεύω αυτή τη λαχτάρα που έπαθα με τον Τάσο απόψε, με τίποτα! Μιλούσαμε, γελούσαμε. Πήγα τουαλέτα. Κάποιος φώναζε απο έξω. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε.Τελείωσα γρήγορα και είπα: «άνοιξε».Ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον Τάσο με μαύρο πρόσωπο, κατάλευκα δόντια, σαν αράπης! Νόμισα ότι μόνος του το έκανε για πλάκα.

-Μαμά, με καίνε τα μάτια μου...

Ήταν ανεξίτηλος.Έσκασε μόνος του.

Άνοιξα τη βρύση του νιπτήρα. Έβρεξα τα μάτια του, του έδωσα βαμβάκι.

Τρελάθηκα! Γελούσε και γελούσα. Μέσα μας όμως κλαίγαμε και οι δυο. Ο Τάσος μέσα του φοβόταν μη μείνει για πάντα έτσι κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.

-Με καίει το πρόσωπό μου. Με σφίγγει.

-Περίμενε να φέρω μία κρέμα.

Πήγα και ξύπνησα τον Δημήτρη, απαλά. Του είπα τι έγινε. Νευρίασε. «Τι, πως και γιατί, τέτοια ώρα με τους μαρκαδόρους παίζουμε» και τα σχετικά. Του είπα να μείνει στα αυγά του και να μη μιλήσει καθόλου στο παιδί. Τέτοια στιγμή τα νεύρα του δε θα βοηθούσαν.

Παιδευτήκαμε πολύ με τον Τάσο. Τρίβαμε και οι δυο το πρόσωπό του πολύ ώρα. Αν δεν παρέμεινε μαύρο, είχαμε εξασφαλίσει το κόκκινο για Σαββατοκύριακο. Γελούσαμε και οι δυο μας, τάχα το διασκεδάζαμε, αλλά μέσα μας κλαίγαμε. Το έδειχνε ο καθρέφτης μπροστά μας. Τελικά, τώρα, καθάρισε το πρόσωπό του. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, δεν ξέρω πόσες κρέμες, οινοπνεύματα, βαμβάκια τελειώσαμε, εκείνο που ξέρω, είναι ότι τώρα το παιδί μου ηρέμησε και γελάει αληθινά.

Εγώ λέω, Θεέ μου σε ευχαριστώ που ήταν μέχρι εκεί.

Ο Δημήτρης τελικά σηκώθηκε και ρώταγε «και γιατί και πως», προσπάθησε να καθαρίσει το πάτωμα, δεν καθάριζε, τελικά το έξυσα εγώ με μαχαίρι και καθάρισε ο λεκές της μελάνης.

Τον κατσάδιασα γιατί δεν μας έφτανε η λαχτάρα που περάσαμε, είχαμε και τις παρατηρήσεις του ν' αντέξουμε. Τον έβαλα για ύπνο και τώρα περιμένω τον Τασούλη μου να βγει απʼ το μπάνιο, τάχα, να γελάσουμε με το περιστατικό.



Ώρα 3 παρά 25 ξημ. Σαββάτου.

Κι όμως συμβαίνουν! Κρύβω το ημερολόγιο, αν και μόνος του μου είπε κάποια στιγμή:

«Δεν έχουμε και φιλμ. Κρίμα!»

Αργότερα του είπα ότι έχουμε. Ποτέ μου δε θα έβγαζα φωτογραφία το παιδί μου σε μια τέτοια φάση που γελούσε ξεκαρδιστικά, όμως μέσα του έκλαιγε και φοβόταν ότι θα μείνει το πρόσωπό του, για πολύ καιρό έτσι.

-Πάνε οι διακοπές μου! είπε κάποια στιγμή. Πού θα με πάτε έτσι;

Τώρα κλαις ή γελάς Ελπίδα;

Και τα δυο.



3 παρά τέταρτο. Δε βγήκε ακόμα απ' το μπάνιο. Τρίβει τα μαύρα φρύδια και τις μαύρες βλεφαρίδες του. Δεν του αρέσουν. Του θυμίζουν γυναίκα. Βράζω χαμομήλι για να βάλει, μην ερεθιστούν τα μάτια του.

Τα μάτια του παιδιού μου. Τα μάτια του γιου μου. Τα μάτια μου!
***
Νωρίτερα πήγα στην τουαλέτα και είδα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Δεν είναι μόνο η ψυχική αντανάκλαση που μου παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά. Επιμένω ότι όμορφος είναι κάθε άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος και χαρούμενος. Είναι και οι μαύροι κύκλοι απ' την αϋπνία.Θέλω να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ χωρίς κανένα διάλειμμα. Να ξυπνήσω μόνη μου, όταν θα έχω χορτάσει ύπνο και όχι όταν πρέπει.
***
Χθες το βράδυ πότιζα τα λουλούδια μου.

-Μαμά, πού είσαι με ρώτησε ο Τάσος.

-Ποτίζω τα λουλούδια, του είπα. Αν δεν τα ποτίσω εγώ, δεν τα ποτίζει κανένας σας. Άμα πεθάνω, θα ξεραθούν όλα, είπα με παράπονο.

-Ένας λόγος για να ζεις, μου απάντησε σοβαρός ο Τάσος.

Κοίταζα τον γιο μου. Τα λόγια του που έφτασαν στα αυτιά μου, αντήχησαν παράξενα. Ένας λόγος για να ζω είναι τα λουλούδια μου, σκέφτηκα. Μόνο; Η φράση του αυτή μου έφερε μια αλυσίδα σκέψεων.

-Ε! Εδώ είμαι. Δε μ' ακούς; Τι σκέφτεσαι; άκουσα τον 14χρονο γιο μου να ρωτάει και ξύπνησα.

-Αυτό που είπες αγόρι μου.

-Ποιο απ' όλα;

-Είπες κι άλλα;

-Εσύ πού έμεινες;

- Στο ότι τα λουλούδια είναι ένας λόγος για να ζω, του είπα συνεπαρμένη.

-Ε! καλά. Φυσικά και για μένα

-Για όλους σας αγόρι μου, του είπα και τον αγκάλιασα.

-Τώρα τι σκέφτεσαι πάλι, με ρώτησε αργότερα..

-Πολλά αγόρι μου. Πολλά.

-Κατάλαβα! Πάλι θα γράψεις.

-Σίγουρα Τάσο μου, σίγουρα.

-Κοίτα μη ξεχάσεις να γράψεις, ότι την έμπνευση στην έδωσα εγώ.

-Όχι βέβαια! Μάλιστα θα γράψω: Τίτλος Τάσου.

«Ένας λόγος για να ζεις»
***
Το σκυλάκι μας. Ο ΠΑΟΚ μας, ο Πατρίκ μας, ο Σαμπρί που είπε ο Τάσος, κοιμάται στο πλάι σαν Παναγίτσα. Θεέ μου, τα πλάσματά σου!
Η μαμά του γέννησε στην αυλή μας, πήρε τα άλλα μαζί της και έφυγε. Άφησε μόνο αυτό και ένα νεκρό. Το γερό το πήραμε σπίτι μας να το σώσουμε. Κοιμάται και βογκάει. Έχει κοψίματα σαν παιδάκι. Πεινάει κάθε δυο ώρες. Ψάχνει το βυζί της μαμάς του και γυρίζει γύρω γύρω στο κουτί. Μπλέκεται στα χαρτιά, στις πετσέτες στο σκουφί, στο κασκόλ του ΠΑΟΚ που του χάρισε ο Τάσος για να ζεσταθεί.Τώρα κοιμάται και κάνει κάτι μεταξύ αχ και γαβ...Αχ σκυλάκι μου ! Θέλω να μείνεις κοντά μας.



Τελικά δεν μπόρεσα να είμαι συνέχεια κοντά σου, ενώ έπρεπε να σε ζεσταίνω συνέχεια για να ζήσεις. Έπρεπε όμως να πάω και εγώ στον γιατρό.Η Υγεία μου βλέπεις. Προτεραιότητα πάντα ο άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση εγώ.

Συγχώρεσέ με σκυλάκι μου. Έδωσα προτεραιότητα στη δική μου ζωή, δεν ήξερα όμως ότι η δική σου κινδύνευε τόσο. Το πρωί σε τάισε ο Τάσος. Μετά έφυγα κι εγώ γιατί είχα ραντεβού στο ΙΚΑ. Όταν έφυγα εγώ, σʼ άφησα να κοιμάσαι, σκεπασμένο και ζεστό. Έμπλεξα στο ΙΚΑ, καθυστέρησα να έρθω.Ήρθα. Σε είδα κοιμισμένο παράξενα. Έκανα ότι έκανα. Πάλεψα όσο πάλεψα για να σε σώσω. Βοηθήθηκα τηλεφωνικά, όσο γινόταν απ' τον Νίκο τον κτηνίατρο. Πήγα στη δουλειά μου καθυστερημένη και με ταξί. Πάλεψα. Πάλεψα και σε ζωντάνεψα τρεις φορές. Το ξέρεις.

Όμως ο Νίκος το είπε:

«Ίσως να μη θέλεις να ζήσεις. Ίσως η μάνα γι' αυτό σε άφησε, γιατί ήσουν άρρωστο».

Είπε και τα άλλο ο Νίκος:

«Άνοιξε το ένα μάτι, δεν του άρεσε αυτή η ζωή και το ξανάκλεισε».

Λείπεις απόψε. Έκλαψα πολλές φορές κρυφά. Λύγισα πολλές φορές στο σκληρό αλλά ευαίσθητο και πονεμένο βλέμμα του Τάσου. Τον αγκάλιασα, μ' αγκάλιασε. Τον είδα να δακρύζει και να σκουπίζεται κρυφά.

Λείπεις. Πρώτα για σένα που δεν έζησες, μετά για το παιδί μου που πονάει και μετά για μένα. Και η Λένα έκλαιγε το μεσημέρι. Και ο μπαμπάς μας στεναχωρέθηκε. Τον πρόδωσαν τα πολλά τηλεφωνήματά του.

Σε όλους λείπεις. Ίσως και στον Έντουαρτ που γυρίζει και μυρίζει γύρω γύρω και κατεβάζει τα αυτιά. Του έφυγε ο εγωισμός και η ζήλια που είχε αυτές τις δυο μέρες και τα είχε σηκωμένα. Θυμάσαι; Είχα πει ότι αν ζήσεις θα σε λέμε «Τυχερούλη». Ήταν γραφτό να μη ζήσεις. Ήταν γραφτό μόνο να σε θυμόμαστε και να μη σε έχουμε κοντά μας. Κάποιοι φταίνε γιʼ αυτό. Δεν θα δικαστούν όμως, ποτέ. Εκτός από μένα, φταίνε και κάτι σύλλογοι που ενδιαφέρονται για τα αδέσποτα, μόνο επιφανειακά.

Χθες δεν ήξερα πως σήμερα θα λείπεις.

Αν ήξερα, δεν θα έφευγες. Θα το πάλευα πιο πολύ και εγκαίρως. Μεγάλα λόγια, κατόπιν εορτής.
***
posted by elpida @ 5/04/2006 10:02:00 μμ 0 comments


Τετάρτη, Μάϊος 03, 2006

Χαιρετισμός

Εδώ και είκοσι μέρες έμαθα για τα μπλογκς.

Τρελάθηκα απo τη χαρά μου που υπάρχει αυτή η μορφή επικοινωνίας.

Συχνά αναπολούσα τα παλιά λευκώματα που γράφαμε οι φίλοι κάποτε «τι είναι αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι φιλία, πως φαντάζεσαι το μέλλον» κ.λ.π. κ.λ.π.

Μου θύμισε τους παλιούς ερασιτεχνικούς σταθμούς που αφιερώναμε τραγούδια σε φίλους και αγαπημένους. Τίποτα απo τα δυο δεν υπάρχει πια και γιʼ αυτό -πιστέψτε με- πραγματικά ήμουν λυπημένη.

Πώς να μη χαρώ λοιπόν όταν έμαθα για τα μπλογκς;

Σήμερα ένας τεχνικός κατάφερε να μου ανοίξει δικό μου μπλογκ.

Ένα παράθυρο στην επικοινωνία, ένα παράθυρο στον ήλιο, θα ʽλεγα εγώ.

Μόνο που τόσα χρόνια μαθημένη να γράφω στο χαρτί, μου φαίνονται βουνό ο υπολογιστής, το ίντερνετ, τα μπλογκς, οι αγγλικοί όροι, όλα. Θέλω όμως τόσο πολύ να μπω στην ομάδα σας που πιστεύω πως θα τα καταφέρω.

Γιʼ αυτό σας παρακαλώ να είστε επιεικείς μαζί μου, τουλάχιστον στην αρχή. Θέλω να συγχαρώ την ομάδα σας και έναν έναν ξεχωριστά που συμμετέχετε σʼ αυτή την εφεύρεση, γιατί είναι εφεύρεση. Θέλω να ευχαριστήσω μια κοπέλα που με ενημέρωσε γιʼ αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και να της ευχηθώ, ότι καλύτερο στη ζωή της. Μόνο που βρίσκεται μακριά και δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα. Δεν πειράζει όμως, θα την βρω την άκρη. Κάθε αρχή και δύσκολη. Εδώ θα σας χαιρετήσω όλους με μια Καληνύχτα, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να ενημερώσω το μπλογκ μου, όπως μου είπε ο τεχνικός και σαν δώρο σε σας θα σας μεταφέρω ένα κείμενο απʼ τα αρχεία μου.

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Ήταν μια σφραγίδα μόνο. Ένα χέρι την πήρε, την βούτηξε στη μελάνη και μετά σφράγισε το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Πάνω του τυπώθηκαν δυο Ελληνικές λέξεις, με κεφαλαία γράμματα: ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Ήταν δυο λέξεις απλές, συνηθισμένες, τυποποιημένες, κολλημένες σʼ ένα ξύλινο καλούπι που με λίγη μελάνη και με τη μηχανική κίνηση ενός έμπειρου και γερασμένου χεριού, τις είδες να σε φλερτάρουν στο εξώφυλλο του βιβλίου.

Τίποτʼ άλλο.

Τις κοίταζες απολιθωμένη και σου φάνηκε ότι σε κοίταζαν κι εκείνες έντονα, απʼ τον τρόπο που ρούφηξαν την μελάνη.

Αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Στο χαρίζω «Τιμής Ένεκεν», έλεγαν τα χείλη του κυρίου Δημοσθένη, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του πουλώντας βιβλία, μα εσύ δεν κοίταζες το πρόσωπό του. Το βλέμμα σου είχε μείνει σʼ εκείνο το χέρι. Ακολουθούσε αυτές τις δυο λέξεις που τώρα πλησίαζαν προς το μέρος σου, εφʼ όσον ο κ. Δημοσθένης σου το έδινε, σα δίσκο που πάνω του ήταν σερβιρισμένες, εκείνες οι δυο λέξεις:
«ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ»
Τίποτʼ άλλο.

Αυτές μόνο τις δυο λέξεις είχε το καλούπι, αυτές βγήκαν με μελάνη στο βιβλίο που σου χάρισαν. Γιατί εσύ όμως, δίπλα απʼ αυτές έβλεπες και τόσες άλλες να χορεύουν τριγύρω τους; Γιατί αυτές άλλες που τις έβλεπες μόνο εσύ, σʼ είχαν κάνει να στέκεσαι εκεί, σαν στήλη άλατος, να μην απαντάς «Ευχαριστώ» και να μην απλώνεις το χέρι να πάρεις το βιβλίο;

-Δε θα το πάρεις; σε ρώτησε ο εκδότης.

Δε θα το έπαιρνες; Αν είναι δυνατόν!Μα στη σελίδα αυτού του βιβλίου, είχε γραμμένο τʼ όνομά σου. Είχε απόσπασμα απʼ το δικό σου βιβλίο και μάλιστα κάπου σε αποκαλούσε και συγγραφέα!

Συγγραφέας εσύ! Αν είναι δυνατόν! Εσύ τους συγγραφείς τους είχες πολύ ψηλά. Τους θεωρούσες τέρατα μορφώσεως, τους θαύμαζες πολύ. Συγγραφέας κι εσύ; Εσύ απλά έγραφες για να ξεσπάσεις. Πού να φανταστείς, ότι αυτό το ξέσπασμα, αυτό το κουσούρι και ελάττωμα που σε κάνει να ξενυχτάς τα βράδια, λέγεται ταλέντο κι ότι αυτός που γράφει λέγεται συγγραφέας;

Πώς να το σκεφτείς αλήθεια; Είχες τόσα άλλα να σκεφτείς κι ένιωθες μόνο, την ανάγκη να γράψεις. Τώρα πως το έμαθαν οι άλλοι και πώς έφτασες μέχρι εκεί, να διαβάζουν οι άλλοι τα δικά σου ξεσπάσματα, αυτό είναι άλλη ιστορία. Ίσως σε πρόδωσαν τα πρησμένα μάτια σου και οι φίλοι σου.

Σήκωσες το κεφάλι, ενώ το βλέμμα σου ήταν ακόμη κολλημένο σε κείνες τις δυο λέξεις:
«Τιμής Ένεκεν»
- Σʼ ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε Δημοσθένη, ψέλλισες. Καληνύχτα και κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στην αγκαλιά σου που ήταν επιχρυσωμένο με κείνες τις δυο λέξεις, πήρες το δρόμο για το σπίτι.

Στη διαδρομή, στο σπίτι, ακόμη και όλη τη νύχτα κελαηδούσαν στʼ αυτιά σου, αυτές οι δυο λέξεις. Πολλές φορές έτρεχες να δεις αν είναι πράγματι γραμμένες και αν είναι ακόμη εκεί, για να επιβεβαιωθείς, ότι δεν είναι όνειρο.

Όχι! Δεν ήταν όνειρο. Οι δυο λέξεις ήταν πράγματι εκεί, δεν έσβησαν και ούτε θα σβήσουν. Είναι γραπτές και εφόσον «τα γραπτά μένουν», έτσι και αυτές θα μείνουν για πάντα εκεί και θα μιλούν για πάντα σε σένα. Θα σου λένε αυτά που σου είπαν από την πρώτη στιγμή που τις αντίκρισες.
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Τιμής Ένεκεν λοιπόν, που για σένα θα πει, επειδή σε τιμούν, σου χάρισαν αυτό το βιβλίο. Τιμής Ένεκεν, σε σένα. Χάρισμά σου. Με τιμή σε σένα. Για τις προσπάθειές σου, για το μεράκι σου να γράφεις, για την απλότητα και Ανθρωπιά που κουβαλάς μέσα σου, γιατί εκτιμούν και αναγνωρίζουν αυτό που κάνεις, για να συνεχίσεις, γιατί το θέλεις, γιατί το μπορείς και το αξίζεις.

Πολλές φορές αναρωτήθηκες αν γεννήθηκες μιαν άλλη εποχή. Την απάντηση την βρήκες τώρα. Σου την έδωσαν αυτές οι δυο απλές λέξεις που στην έννοια τους εσύ, δίνεις άλλη διάσταση.

Όχι! Δε χρειάζεται πια νʼ αναρωτιέσαι. Βρίσκεσαι στη δική σου εποχή και ναι! Εσένα σου αρκούν αυτές οι δυο λέξεις, ακόμη κι αν δεν γράφτηκαν με το χέρι. Σου δίνουν την άδεια να συνεχίσεις να γράφεις, γιατί για σένα είναι εσωτερική ανάγκη. Έτσι, για την φανέλα, για το μεράκι, για το κουσούρι σου να γράφεις, ότι σʼ αγγίζει, «Τιμής Ένεκεν» λοιπόν, γιατί ποιος ξέρει;

Αν κάποιος σήμερα σου χαρίζει βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν», ίσως κάποιος, κάποτε στο μέλλον, δεχτεί να διαβάσει και τα δικά σου τα βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν».
posted by elpida @ 5/03/2006 11:53:00 μμ 2 comments

Post a Comment On: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
"Χαιρετισμός" 2 Comments

- Τυπος Νυχτερινος said... Καλώς ήρθες, Ελπίδα, στην παρέα των μπλόγκερς. Καλή αρχή και καλό ξεκίνημα. Μην αγχώνεσαι, θα τα μάθεις όλα σιγά-σιγά.Και τα καλά και τα στραβά του μπλόγκινγκ, και το πώς θα γράφεις και θα ποστάρεις κείμενά σου, και πώς θα βάλεις λινκς και όλα...Να περνάς καλά.

elpida said... Να είσαι καλά νυχτερίδα μου, μα δε βλέπω φως. Τι φταίει και βγαίνουν κουτάκια και τα αποσειωπητικά γίνονται ερωτηματικά; Μπορείς να μου πεις; posted by elpida at 1:53 PM on May 03 2006 Post a Comment On: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Η αληθινή, η αιώνια Μάνα .
Για να δείξουμε περισσότερο τη λατρεία μας στο ακριβότερο πλάσμα που έχουμε στον κόσμο, αφιερώσαμε μια μέρα για να την τιμήσουμε, όπως κάνουμε και για τους Αγίους.Αυτή την αιώνια Μάνα γιορτάζουμε σήμερα, όπως κάθε χρόνο, όλοι οι άνθρωποι της γης. Βλέπετε, η Μάνα υπάρχει παντού.Θα την βρείτε πάντα, πίσω απ' τα παιδιά της. Και λέω πίσω γιατί απ' τη στιγμή που μια γυναίκα θα γεννήσει, ενώ η ζωή της πριν ήταν μια ζωή, ενώ το σώμα της πριν ήταν ένα σώμα, αυτομάτως μοιράζεται σε τόσες ζωές, σε τόσα σώματα, όσα είναι και τα παιδιά της. Από κείνη τη στιγμή και μετά, μπροστά μπαίνουν τα παιδιά της.Χορταίνει εκείνη όταν αυτά δεν πεινούν, αντέχει εκείνη, όταν αυτά δεν πονούν, είναι γερή εκείνη, όταν αυτά είναι γερά, πλέει σε πελάγη ευτυχίας εκείνη, όταν τα παιδιά της είναι ευτυχισμένα και χαμογελούν. «Πεθαίνει» εκείνη όταν τα παιδιά της πεθαίνουν.Πίσω απ' το κάθε παιδί, θα υπάρχει πάντα μια Μάνα όπως και πίσω από κάθε Μάνα θα υπάρχει πάντα ένα παιδί. Αυτοί οι δυο, παιδί και Μάνα, Μάνα και παιδί, πάνε πάντα μαζί.Τους έχει δεμένους ο ομφάλιος λώρος, τόσο γερά, που το κόψιμό του και τις δυο φορές φέρνει πόνο και κλάμα.Η πρώτη φορά είναι η γέννα, που φέρνει το κλάμα της χαράς και της ζωής.Η δεύτερη φορά είναι ο θάνατος, που φέρνει το κλάμα της λύπης και του αποχωρισμού.Γι' αυτό ας ευχηθούμε να κυλούν όλοι οι πόνοι φυσιολογικά και εμείς οι μεγάλοι, ας ευχηθούμε, σαν μεγάλα παιδιά, να είναι γερές και ευτυχισμένες, όλες οι γριές Μανάδες του κόσμου.Σε όσες Έφυγαν, ας ευχηθούμε να είναι Αιωνία η μνήμη τους και γαλήνια η ανάπαυσή τους.Στις νεότερες Μανάδες της σύγχρονης εποχής, όπως είμαστε οι περισσότερες ας κάνουμε όλες μαζί μια ευχή, να μην αποτύχουμε στην αποστολή μας. Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, να μας βοηθήσει να είμαστε κοντά στα παιδιά μας και να είμαστε αντάξιες των δικών μας Μανάδων, που μπορεί να μην ήταν μορφωμένες και να μην είχαν πτυχίο, ήξεραν όμως πολύ καλά τι θα πει στοργή, αγάπη, υπομονή, κατανόηση, αυτοθυσία, ενωμένη οικογένεια.Σαν Μανάδες, ας ευχηθούμε να είναι γερά και ευτυχισμένα όλα τα παιδιά του κόσμου.Και με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να απευθυνθώ στα παιδιά και να τους πω: Παιδιά, να χαίρεστε τις Μανούλες σας. Να είστε σίγουρα πως τις κάνατε πολύ ευτυχισμένες σήμερα με το λουλούδι και το ζεστό φιλί που της χαρίσατε, όμως μη ξεχνάτε πως αυτή η Μάνα είναι δίπλα σας κάθε μέρα, έχει ανάγκη απ' την αγάπη σας, απ' τον σεβασμό σας, απ' την φροντίδα σας, την υπακοή σας.Μη ξεχνάτε ότι η Μάνα τρέφεται απ' τη δική σας υγεία και επιτυχία στη ζωή.Μιλήστε της για τα όνειρά σας και τα προβλήματά σας. Είναι όλο αυτιά να σας ακούσει. Θα σας καταλάβει, θα σας βοηθήσει.Να ξέρετε ότι, η δική σας χαρά είναι διπλή χαρά για κείνη, ενώ η δική σας λύπη, είναι χίλιες φορές λύπη. Η Μάνα είναι η καλύτερη φίλη σας.Να το θυμάστε. Σας το λέω εγώ, που έχασα την Μάνα και συνάμα είμαι Μάνα.

posted by elpida @ 5/03/2006 06:12:00 μμ 0 comments


"Ζητάω ΒΟΗΘΕΙΑ - SOS"

5 Comments -

το καρφί κι ο κόκορας"
1 Comment -

Show Original Post

elpida said...
Γιατί ρε παιδιά δε βγήκε; Τι έκανα λάθος πάλι;
Κυρ Μαϊ 14, 12:58:05 πμ
Post a Comment On: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
Untitled
6 Comments -

elpida said...
Αχ! Ελπίδα, θα φας πολλές κάρτες μέχρι να μάθεις. Τώρα έφαγες τον τίτλο. Υπομονή. Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα.(Για κουράγιο. Από μένα για μένα. Εδώ ήταν ο τίτλος Το καρφί και ο κόκορας.
Κυρ Μαϊ 14, 02:21:02 πμ

So_Far said...
Καλημέρα και περαστικά ! Είμαι η So_Far και διάβασα όλο το blog σου κατά τύχη. Μου άρεσε πολύ και το έβαλα στα αγαπημένα μου, που διαβάζω καθημερινά. Αυτό με το γιό σου και τις μπογιές έχει συμβεί και με το δικό μου το καμάρι , τον Κωνσταντίνο. Καταλαβαίνω την τρομάρα που περάσατε. Να είσαι καλά και να μας γράφεις συχνά...
Κυρ Μαϊ 14, 07:38:36 πμ

Johny B. Good (πρώην J.J.P.) said...
Welcome to the Club of Bloggers. Ευχαριστώ για την επίσκεψη, νάρχεσαι όποτε θέλεις να τα λέμε. Ελπίζω πάντως να μην πατάς καρφιά όταν πας να γράψεις. ΄Η να μην πας να γράψεις μόνο όταν πατάς καρφιά...
Κυρ Μαϊ 14, 10:54:25 πμ

Τυπος Νυχτερινος said...
Αμάν ρε πουλάκι μου, τι κατορθώματα είναι τούτα... κόκκορες, κότες, αυγά, καρφιά, ξύλο, απ' όλα έχει ο μπαξές.Πρόσεχε λιγάκι βρε.Μη σφάξεις κανένα ζωντανό, ούτε στα θεμέλια, ούτε στις σκεπές, ούτε πουθενά.Φτάνει που κατασφάχτηκες εσύ. Αν ντε και καλά "χρειάζεται" αίμα για να θεμελειώσει ένα σπίτι,(Μπρρ!) μου φαίνεται πως το πλήρωσες εσύ και μάλιστα με το παραπάνω.Άσε που έτσι θα μπορείς μετά να λες στα παιδιά σου: "Βρε σκασμένα, ξέρετε πώς χτίστηκε τούτο το σπίτι; Με το αίμα μου βρε!", και θα 'χεις και δίκιο! :)Να περνάς καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου.
Κυρ Μαϊ 14, 05:32:59 μμ

elpida said...
Δεν το πιστεύω ότι μου γράψατε. Είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό. Σας ευχαριστώ έναν έναν ξεχωριστά. Και να ξέρατε τι ώρα το άνοιξα... Τέσσερις παρά 25 παρακαλώ, ξημερώματα Δευτέρας.Δεν με παίρνει να γράψω τώρα. Θα με κυνηγήσει ο άντρας μου. Και κουτσή και απούσα απ'το κρεββάτι, πάει πολύ. Αύριο βράδυ θα τ' ανοίξω νωρίς. Μου δώσατε πολύ χαρά απόψε, δηλαδή σήμερα.so far μου δίνεις μεγάλη χαρά. Θα έχουμε πολλά να πούμε στο μέλλον.johny κι εγώ σ' ευχαριστώ.Θα τα λέμε και χωρίς "καρφιά" να είσαι σίγουρος.Τύπε μου νυχτερινέ, φιλάκια. Έτσι θα επικοινωνούμε μπρέ!Μόνο που δεν θα μπορώ να στα γράφω όλα. Πριν ξαπλώσω είπα να δω αν με επισκέφθηκε κανείς και τρλάθηκα απ' την χαρά μου. Χθες ήμουν 5αωρο μέσα, έγραψα σε πολλούς αλλά πολλά έβλεπα ότι δεν πήγαιναν. Θα σου τηλ. για να μου εξηγήσεις το γιατί. Είμαι σε θεραπεία ακόμη, περπατάω με κάλτσα και δεν έχω βγει ούτε στο μπαλκόνι. Αύριο αν χρειαστεί, θα πάω έτσι σε κάποιες δουλιές που επείγουν κι αν δε, παραλάβω κι εκείνο..... θα πετάξω! Λες να είναι η τυχερή μου μέρα; Το ποδαρικό σας παιδιά μου ήταν καλό. Να είστε καλά. Καλημέρα σε όλους σας.
Δευ Μαϊ 15, 03:57:22 πμ

elpida said...
σο φαρ σορυ δεν βρήκα την σελίδα σου