Σκόρπια ... 17

Παρασκευή, Σεπτέμβριος 15, 2006

"Στέλιος" ήταν και θα μείνει!

Σεπτέμβρης 2001
Παρασκευή βράδυ 14/9/2001
Τι σημαίνει για την Ελλάδα Στέλιος Καζαντζίδης; Απαντά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στον Αιμίλιο Λιάτσο, στο «Μαζί».
Πολύ ωραία ερώτηση. Θ΄απαντήσει η απουσία του από αύριο.
Πρόσωπο αξεπέραστο. Περιφρόνησε τα πλούτη για να είναι ο εαυτός του.Έχουν περάσει 4 μέρες και δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι είναι οι νεκροί, λέει το CNN.«Δακρύζουν μάτια και καρδιές, όταν αναστενάζω»«Δεν είχαν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του Στέλιου», λέει ο Διακογιάννης.«Μοναδικός εκφραστής του λαϊκού τραγουδιού. Έκλεισε αυτό το είδος του τραγουδιού», είπε ο Νταλάρας.«Βάλ΄τε φουρνέλο και φωτιά»«Αν η ψυχή είχε φωνή, θα ήταν αυτού, του Στέλιου Καζαντζίδη», είπε ο Κ. Σημίτης.«Σήμερα είναι μια συννεφιασμένη Παρασκευή», είπε ο Ρέππας.«Σιγκουάλα» «Αγάπη μου μεγάλη, μονάχος πώς θα ζήσω»«Προσκύνημα στο Στέλιο», ΑΛΦΑ«Το καινό θα φανεί σε λίγο καιρό», είπε κάποιος κύριος.Σα να ήτανε μέλος κάθε οικογένειας.Τραγουδιστής και ερμηνευτής. Τώρα υπάρχει μόνο το ένα είδος. Ή το ένα ή το άλλο. ΕΤ3«Γλεντάει κι είναι μόνος του κι είναι βαρύς ο πόνος του» Μακεδονία«Υπάρχω» ΣΤΑΡΟ Στέλιος απλά ξεκουράζεται.72 μέρες
1 και 25 ξημ. Σαββάτου 15/9Έχασε τη μάχη με τον θάνατο, κέρδισε όμως το πόλεμο με τη ζωή.Για μας που μένουμε υπάρχει κάτι παρήγορο: Η φωνή του, είπε ο ΚατσαρόςΔεν είχε θαυμαστές αλλά, οπαδούς.Εκκλησία Αγίου Γεωργίου, ΕλευσίναΠέρασε στην αιωνιότητα σήμερα το πρωί στις 11, στο Ιατρικό Κέντρο.ΤΕΜΠΟ «Γιατί να είμαστε κι οι δυο αισθηματίες»Εκκλησία Αγίου Γεωργίου», της Ελευσίνας.«Ύστατο Αντίο» Η ώρα είναι 4 ξημερώματα Σαββάτου.Ήρθαν από Κύπρο, από Γερμανία νέα παιδιά. Φωτογραφία με σημαία της Κύπρου. Πόσα δεν ξέρουμε για τον Στέλιο; Πόσα μας έκρυψαν; Πόσα μας στέρησαν;Σπανουδάκης: «Ελλάδα στους ώμους εσύ κουβαλάς»Η φωνή του όργανο ακριβό. Μαρία Κάλλας, συνώνυμα.«Μ΄έχει κουράσει η αδικία, μ΄έχει κάνει λιώμα»Τον πήγαινε ο λαός. Στέλιος! Δάκρυ, πόνος, στέρηση, φτώχεια, ξενιτιά, πατρίδα, οικογένεια, Μάννα! «Κι αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά, τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους»«Μη ζητάς να βρεις καλό, μπέσα μη ζητάς κι άλλοι σε τρελάδικο, από κακό και απ΄άδικο»Σάββατο 3 και 20 μ. μ.«Όποια και να ΄σαι, ότι και να ΄σαι, κράτα με απόψε συντροφιά. Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη»ΤΕΜΡΟ «Σα λουλούδι»«Πικρό σα δηλητήριο είναι το διαβατήριο»«Για μια αγάπη καινούργια, θα χαράξω πορεία»Νάσος Αθανασίου ο Δημοσιογράφος στο ΤΕΜΡΟ.«Κι όσο υπάρχουνε καημοί, Στέλιο θα τραγουδάτε».«Ξέρω νεκρούς πού ΄χουν τα μάτια ανοιχτά»Γονατιστός με τα 4 στην εκκλησία για να χαιρετήσει τον Στέλιο. Θεέ μου λατρεία!Ο Στέλιος είναι πολιτισμός. Πολιτισμός σαν την Ακρόπολη. Ο Στέλιος είναι Ακρόπολη. Δε θα σβήσει ποτέ. Το πιο γλυκό αηδόνι ήταν ο Στέλιος.
5 παρά 20Μόνη μου! Ο Δημήτρης δουλεύει, τα παιδιά λείπουν. Μόνη μου, μαζί σου Στέλιο, για τουλάχιστον μισή ώρα. Μπορώ να γράψω τι νιώθω εγώ και κυρίως, να κλάψω. Να κλάψω δυνατά, να φύγει ο πόνος της φυγής σου, που με πνίγει και τον συγκρατώ για να μη με περάσουν για υπερβολική.Σε λατρέψαμε. Δεν ήσουν Θεός, σίγουρα. Ήσουν όμως μαγνήτης. Μας τραβούσες θέλοντας και μη. Εσύ έφταιξες. Όχι εμείς. Ήσουν το φως κι εμείς τα ζουζούνια τρέχαμε γύρω σου. Τώρα που έφυγες, καήκαμε!Γονατιστοί....Έτσι που το πάνε, θα τον κάνουν Άγιο. Αν και γιατί όχι; Μήπως δε γιάτρεψε ψυχές και ψυχές; Μήπως δεν παρηγόρησε; Μήπως δεν συμπαραστάθηκε στα προβλήματα όλων; Μήπως δεν στήριξε;
«Τ΄αγριολούλουδο αντέχει»«Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» Κι εσύ πέθανες, Στέλιο!Η Τηλεόραση δείχνει τον κόσμο, μα εγώ χάθηκα στο τι μου θυμίζει κάθε τραγούδι του. Ψάχνω να βρω γιατί κλαίω εγώ, γιατί κλαίει όλος αυτός ο κόσμος. Είπα στην Λένα, ότι ο κόσμος κλαίει όχι μόνο για το χαμό του, αλλά γιατί θυμούνται το παρελθόν τους μαζί του. Με τη φωνή του. Μεγαλώνοντας με τα τραγούδια του.Κλαίμε γι΄αυτά που περάσαμε.Καλές ή κακές στιγμές. Γι΄αυτό κλαίμε και γιατί χάσαμε ένα φίλο. Τον χρειαζόμασταν και στο μέλλον. Δεν υπάρχει ο Ένας που θα μας συμπαρασταθεί με τα τραγούδια του. Ίσως είναι πολλοί, αλλά σκόρπιοι.Όχι! Ο Ένας ήταν μόνο ο Στέλιος. « Η ζωή τους όλη», αυτή είναι η εξήγηση. Η κοινή πορεία ζωής. Τα ίδια προβλήματα τους ένωσαν. Τους έδεσαν. Μας ένωσαν, μας έδεσαν. Τα κάστρα της Αμερικής έπεσαν. Ο Στέλιος δεν έπεσε. Δεν μπορεί να πέσει. Δεν απειλείται ούτε από σεισμούς, ούτε από αεροπλάνα.Τσιγγάνες στην κηδεία του. Γενιές και γενιές. Ράτσες και ράτσες. Πλούσιοι και φτωχοί. Αυτός ήταν ο Στέλιος. Φως. Φως της αλήθειας. Τραβούσε ότι ανθρώπινο και αληθινό. Από βρωμούσες, μέχρι πεταλούδες. Κι έφυγε.... Κι όλοι νιώθουμε το σκοτάδι. Το φως του μας έφεγγε. Δεν μας έκαψε. Χθες και σήμερα, μεγαλώνει την ένταση. Πάει να μας κάψει. Δεν θα τα καταφέρει. Θ΄αντέξουμε, γιατί εκείνος το τραγουδούσε «το αγριολούλουδο αντέχει». Θ΄ αντέξουμε λοιπόν και θα συνεχίσουμε να ζουζουνίζουμε γύρω του. Ξέρουμε πως το φως του άλλαξε χρώμα. Το πρόβλημα είναι δικό μας. Είναι θέμα προσαρμογής. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε, χωρίς αυτόν. Σ΄αυτό θα μας βοηθήσουν τα τραγούδια του.Συννεφιασμένη Παρασκευή, λένε που αποφάσισες να φύγεις εσύ. Τη μέρα του Σταυρού.Οι στίχοι που έχει τραγουδήσει είναι δυνατοί.
Α-Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Σ, γράφει μια ποιήτρια απ΄την Αμερική. Τι να γράψω; Τι; Για μένα; Για τους άλλους; Δεν προλαβαίνω. Εκατό σκέψεις έχω. Εκατό χέρια, όχι.Ο κόσμος τραγουδάει. Κλαίει και τραγουδάει. Αυτό είναι ο Στέλιος. Κλάμα, τραγούδι και χαμόγελο ελπίδας μαζί. Πώς συνδυάζονται; Έλα μου, ντε!Ο Τζώρτζ Μπους, φοράει τη στολή του. Όχι κύριε Μπους. Περίμενε. Σεβάσου τον Στέλιο. Είσαστε στον πόλεμο. Μπορείτε όμως να περιμένετε. Μη μας στερήσετε τον Στέλιο. Δεν έχετε το δικαίωμα. Όχι.Όλα τα τραγούδια του ήτανε χρυσά. Όλα κάτι έχουν να πουν. Πάντα κάποιο, κάπου θα σε πιάσει. Όλα. Πάντα. Κάπου θα πιαστείς. Σαν το ψάρι. Ο Στέλιος ήταν το δόλωμα. Είναι το δόλωμα. Πάντα θα ΄ναι.Πλησιάζει η ώρα που θ΄ ακούσουμε το «Αιωνία η μνήμη». Αυτό δεν τ΄ αντέχω. Όπως τότε με τη Μάννα. Πολύ βαρύ. Καρφί στην καρδιά. Αιμορραγείς. Πονάς. Δεν αντέχετε."Είχε βοηθήσει κόσμο". Το ξέρουμε. Δε χρειάζεται να μας πείτε τις αγαθοεργίες του. Εμείς ξέρουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, πόσο μας βοήθησε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής. Μόνο ο καθένας ξέρει ξεχωριστά, τι τον δένει με τον Στέλιο. Καθένας ξεχωριστά και για ξεχωριστούς λόγους. Όπως ξεχωριστός ήταν και ο Στέλιος.Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν δίνουν ήχο. Πώς θα είμαστε κοντά του; Πώς;Ήθελε να πάει για ψάρεμα στον Άγιο Κων/νο. Έχεις πιάσει τόσα ψάρια Στέλιο μου, φτάνουνε να φάνε γενιές και γενιές. Μην έχεις παράπονο. Κοίτα γύρω σου. Τσιπούρες, μπαρμπούνια και γαυράκια. Ότι ποθεί η ψυχή σου. Όλοι είναι κοντά σου. Φαντάσου και εκατομμύρια που χιλιομετρικά λείπουν, μα είναι τόσο κοντά σου, που δεν το φαντάζεσαι.Ίσως σε πνίγουν. Ίσως κι εσύ κλαις. Ίσως δεν έχεις οξυγόνο και κινδυνεύεις να πεθάνεις για δεύτερη φορά.«Σπίτι μου είναι ο δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος. Διώξε με και μη λυπάσαι, τι θα γίνω, μη φοβάσαι».
Μα τι λέω; Ο νεκρός δε φοβάται τον θάνατο. Δεν έχει ανάγκη από οξυγόνο. Το οξυγόνο ωφελεί μόνο τους ζωντανούς.
«Όποια και νά ΄σαι» είμαι η Κατερίνα και σου κρατάω γραπτώς, συντροφιά. Εσύ το ζήτησες, τραγουδώντας.«Υπάρχεις!», το ξέρουμε.ΑΛΦΑ «....του κεκημημένου δούλου σου, Κυρίου δεηθώμεν... στους αιώνες των αιώνων... Ελέησόν με Κύριε....»"Σήμερα σε όλη την Ελλάδα έχουμε πένθος. Πένθος έχουν και όλοι οι απόδημοι Έλληνες. Όλα τα κανάλια του εξωτερικού, έδειξαν το βαθύ πένθος της Ελλάδος". Τι έδειξαν; Αυτό που φαίνεται είναι λίγο. Ούτε η αξονική δεν θα καταφέρει να δείξει την αληθινή πληγή. Αυτός ο πόνος είναι αόρατος. Σαν τον Στέλιο. Φάντασμα. Παντού και πάντα, δίπλα μας. Δε χρειάζεται ραδιόφωνο, δίσκος, τηλεόραση. Φτάνει που ακούσαμε, έστω και μια φορά το στίχο.
"Τ΄αγριολούλουδο αντέχει" Έτσι, σε κάθε δυσκολία, ο εγκέφαλος σιγοτραγουδά "Τ΄ αγριολούλουδο αντέχει" κι αυτό βοηθάει. Στυλώνεσαι. Ναι. Στυλώνεσαι και συνεχίζεις. Παλεύεις και ζεις. Πετυχαίνεις, αποτυχαίνεις δεν έχει σημασία. Αρκεί που προσπάθησες.ΑΝΤ Ο Στέλιος βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων."Θεέ μου, τη δεύτερη φορά που θα ΄ρθω για να ζήσω" Αχ! Ρε ΤΕΜΡΟ, εσένα θα βλέπω. Πιστός φρουρός. "Σα θαλασσόδαρκο σκαρί, σα βράχος ρημαγμένος, ήρθα σα ξένος στη ζωή και ξαναφεύγω ξένος"Καλό το ΤΕΜΡΟ, μα δεν έχει τον ήχο του ναού. Ο ΑΛΦΑ έχει.Σημαίες μεσίστιες στην πλατεία της Ελευσίνας. Μεγάλο πένθος που περνάει η Ελλάδα. Όσο για την Μαρινέλα, πάντα δίπλα. Αγαπήθηκαν πολύ κι ας χώρισαν."Εκεί που πάω δεν περνά, το δάκρυ και ο πόνος, τα δάκρυα και οι καημοί, εδώ θα μείνουν στη ζωή κι εγώ θα φύγω μόνος""Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη, όλα μου τα παίρνει, τίποτα δε δίνει""Έϊ ! καπετάνιε, θέλεις ένα ναύτη ακόμα;"Λαοθάλασσα. Τελευταία του κατοικία. Ο κόσμος τραγουδά. "Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δε το γουστάρω κι όμως το φουμάρω"
Δεν αντέχω, τί; Που ο Στέλιος έφυγε; Όχι. Που πονάει τόσος κόσμος. Αυτό με συνθλίβει. Αυτό. Ένας ήταν.Η Μαρινέλα φοράει μαύρα. Δεν χρειαζόταν. Φαίνεται η μαυρίλα της ψυχής της. Αρκεί. Πρώτος της έρωτας, πρώτη αγάπη, πρώτος γάμος, πρώτος χωρισμός. Νίκησε η σταδιοδρομία."Η πρώτη αγάπη σου ήμουν εγώ" Τους χώρισε το τραγούδι. Μεγάλοι και οι δυο.Δεν του άρεσε η νύχτα, τα σπασίματα, τα πιάτα στο πρόσωπό του. Πήρε την απόφαση και δεν την άλλαξε ποτέ. Ήθελε να δώσει συναυλία, δεν πρόλαβε. Απ΄ τα 33 ως τα 70 τήρησε την δέσμευσή του."Σταμάταγαν τα τραίνα για να τον δουν, τον Στέλιο στην Λάρισα", λέει ο Γιώργος Ζαμπέτας.Δεν θα ξαναγεννηθεί τέτοιος καλλιτέχνης. Δε θα ξαν΄αγαπηθεί άλλος καλλιτέχνης τόσο. Κοντά στη Μάννα του, τη Γεσθημανή. Η μεγάλη του αγάπη. «Έσβησε η φωνή του λαού», έγραφε λέει η εφημερίδα.
Ο Δημήτρης, που έχει έρθει εδώ και ώρα, τρώει μόνος του στην κουζίνα. Τον ακούω που ξεροβήχει. Στην ουσία κλαίμε και οι δυο. Απλά, εκείνος κρύβεται, ενώ εγώ δεν ντρέπομαι να κλάψω μπροστά του. Ξεροβήχει έντονα. Κρατιέται. Γιατί; Κλάψε άντρα μου, κλάψε. Δεν είναι ντροπή.«Κι όμως κυρία μου και οι άντρες κλαίνε», τραγούδαγε ο Στέλιος.«Άλλος πατάει άσφαλτο κι άλλος πατάει χώμα, ώσπου μια μέρα η ψυχή, χωρίζει απ΄το σώμα.Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια, μόνο στο θάνατο μπροστά, τα πάντα είναι ίδια»«Όποια και να ΄σαι»... Είμαι η Κατερίνα κι είμαι ένα πτώμα, χωρίς ψυχή.«Στέλιο ζεις, εσύ μας οδηγείς»«Αχ! Ρε κόσμε γυάλινε», τραγουδά η πομπή.Βραδιάζει. Ο ήλιος κρύβεται.«Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει και έρχεται η ώρα η δικιά μου» Η ώρα που χαιρετά τον κόσμο. Συντετριμμένοι άνθρωποι.Ο δημοσιογράφος του ΑΛΦΑ, έχει την εντύπωση πως τώρα θα ζήσουμε τις πιο συνταρακτικές στιγμές.Πώς το κατάλαβες φίλε;«Κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. Υπάρχω, μέσ΄ τα μάτια σου που κλαίνε, μέσ΄τα χείλη σου που καίνε και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ΄ακούς»«Κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσαι εμένα»« Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αν το μπορείς»«Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη»«Και σιδερένια να είχα καρδιά, θα είχε λιώσει σε τέτοια φωτιά»«Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα»«Κι όταν μου φεύγεις μακριά, χάνω το πέταγμά μου»«Εγώ γυμνός ξεκίνησα, εγώ πηγαίνω μόνος, σπίτι μου είναι ο δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος»Ο Στάθης Καζαντζίδης λιποθύμησε. Η Μαρινέλα έφυγε. Δεν άντεξε.
«Αιωνία η μνήμη» Επιτέλους. Το άκουσα.«Είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός»«Στέλιο ορφανέψαμε», λέει το πανό.«Ζωή χωρίς Στέλιο, καταχνιά και σκοτάδι», γράφει ένα άλλο πανό.Κάποιος διαβάζει ένα ποίημα.«Το τελευταίο βράδυ μου, απόψε το περνάω κι όσο με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ΄ τη ζωή, όλους τους συγχωράω». Το ξέρουμε ότι συγχώρεσες Στέλιο. Το ξέρουμε.«Μια ανάσα μια πνοή, Σα λουλούδι....» Κόπηκε, έφυγε.«Δυο πόρτες έχει η ζωή» Τις πέρασε και τις δυο.Αντίο Στέλιο.«Διώξε με και μη λυπάσαι»ΑΘΑΝΑΤΟΣ Οι μετανάστες δεν ξεχνούν.Αρνούνται να τον αφήσουν εκεί. Δεν φεύγουν, παρόλο που έχει νυχτώσει.
«Άνοιξε μάννα, άνοιξε, δεν σου χτυπάει ξένος, χτυπάει ο γιος σου μάννα μου, ο παραστρατημένος»Άνοιξε η Γεσθημανή. Τον έχει ήδη κοντά του.
Ο κόσμος μένει εκεί και τραγουδάει.Αντίο Στέλιο. Καλό ταξίδι! Μεγάλος ο επίλογος. Σου άξιζε.«Και αρχή και φινάλε»«Κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστείς»«Πέντε πάνω, πέντε κάτω στο φινάλε θα τη βρούμε»
«Άκου και μη μιλάς...... Η κιθάρα στενάζει απόψε»
posted by elpida @ 9/15/2006 10:54:00 μμ 6 comments
6 Comments:
At Παρ Σεπ 15, 11:57:16 μμ, elpida said...
Αν και τέζα, για τον Στέλιο και μόνο, άντεξα απόψε."Κι αν χιονίζει και αν βρέχει...τ΄αγριολούλουδο αντέχει!"Αυτό θα σας χάριζα απόψε, αν ήξερα να κατεβάσω μουσική.5 χρόνια; Σα να μην Έφυγε Ποτέ!Είναι εδώ με την φωνή του και θα μείνει!

At Σαβ Σεπ 16, 12:11:05 πμ, elpida said...
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΕΛΙΟ!

At Σαβ Σεπ 16, 01:03:19 πμ, Πάνος said...
Κι άλλο αφιέρωμα στο Στέλιο,ΕΔΩ!

At Σαβ Σεπ 16, 09:30:58 πμ, Athanassios said...
Ωραίο το αφιέρωμα σου στο μεγάλο τραγουδιστή που έφυγε πριν 5 χρόνια. Το κακό είναι ότι μαζί του έφυγαν και οι αναμνήσεις μας, καθώς και τα παιδικά-εφηβικά μας χρόνια. Αιωνία του η μνήμη

At Σαβ Σεπ 16, 10:16:38 πμ, elpida said...
πάνοςΚι άλλο πάνο μου, γιατί το άξιζε.Χωρίς αυτό να σημαίνει πως "τα βάζω στο ίδιο τσουβάλι". Η κάθε ανάμνηση έχει την δική της Ιστορία.Σ΄ευχαριστώ που μου έγραψες και με ενημέρωσες.Να είσαι καλά και καλή επιτυχία σε ότι κάνεις και σε ότι γράφεις. Εγώ ακόμα δεν "σε" διάβασα, αλλά όλα απαιτούν τον χρόνο τους και την στιγμή τους.Δυστυχώς!

At Σαβ Σεπ 16, 10:27:08 πμ, elpida said...
athanassiosΩραίο φίλε μου δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν ήδη δακτυλογραφημένο από στιγμές της δικής μου ζωής, κι΄αυτό πόσταρα. Αξία έχει να μην ξεχνάμε!Τα εφηβικά μας χρόνια αθανάσιε μπορεί να έφυγαν, οι αναμνήσεις όμως, Ποτέ! Μπορεί να κοιμούνται λίγο, μα μόλις ξυπνήσουν,σε ταξιδεύουν στο χθες, θες δε θες.Σ΄ευχαριστώ που μου έγραψες!


Τετάρτη, Σεπτέμβριος 27, 2006

Επιτέλους ελεύθερη!

Ξέρεις τι είναι να είσαι στον Βόλο, να έχεις δίπλα σου τον υπολογιστή, να θες να γράψεις, άλλα, δικά σου, έτσι για να εκτονωθείς και να μην το μπορείς; Ειδικά σήμερα....!!!!!Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πόσο αγχώθηκα και καταπιέστηκα αυτές τις μέρες! Είχα μπει όμως στον χορό και έπρεπε να τον χορέψω ως το τέλος. Έτσι κάνω εγώ. Άπαξ και μπω στον χορό, χορεύω! Ότι χορός κι αν είναι αυτός.Πάω βόλτα το σκυλί και γυρίζω, για μένα!Αυτό το για "μένα", έχει μεγάλη σημασία σήμερα.Θα την θυμάμαι Πάντα αυτή τη μέρα!Ήταν, θα λέω, Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006, όταν...Το "όταν", μην το ψάχνετε......Εσείς δεν θα το μάθετε. Λογικό ε;Να είστε καλά, όλοι σας κι ένα μεγάλο (έτσι, αόριστο) "Ευχαριστώ" στην όλη ιδέα του blogpost.Μεγάλη υπόθεση!
posted by elpida @ 9/27/2006 11:33:00 μμ 0 comments

Δευτέρα, Σεπτέμβριος 04, 2006

ΕΝΟΡΑΣΙΣ

-"Γειά σου Κατερίνα! Τι κάνεις; Είδα φτιάχνεις το σπίτι. Μπράβο! Μπράβο! Τι έγινε; Τι γράφεις τώρα;"-"Τώρα Δημήτρη μου ξεμυαλίστηκα με το μπλογκ. Έχω και την οικοδομή. Όταν τελειώσω έχωπαλιά γραπτά για δακτυλογράφηση, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποιό θα δώσω προταιρεότητα. Θα δω... Δε μου είπες. Τα ξέρεις τα μπλογκ;"-"Τα ξέρω! Χρόνο δεν έχω!"-"Εκείνο το κείμενο που μου έστειλες για το λεύκωμα στιγμών είναι κρίμα να μείνει στα συρτάρια μου. Τώρα λεύκωμά μου έχει γίνει το μπλογκ. Μου επιτρέπεις να το βάλλω εκεί;"-"Και το ρωτάς;"-"Με μάσκα όμως ή χωρίς; Θέλεις να φαίνεται το όνομά σου;"-"Ας φαίνεται! Άντε να δούμε τι θα μου γράψουν!"-"Όταν έρθω πάλι, θα σου φέρω εκτύπωση να δεις. Αλλά συνέχισε κι εσύ να γράφεις. Μη ξεχνιέσαι!"-"Εσύ μην ξεχνιέσαι!"-"Ξεχνιέται Δημήτρη μου το κουσούρι;"ΕΝΟΡΑΣΙΣΣυγγραφέας: Δημήτρης ΣιάγκοςΜια λευκή οθόνη προβάλει τα κυτταρικά της καρέ στον ορίζοντα. Το ονειρικό γεύμα των σκέψεών μου, διαδέχεται ένας θεσπέσιος όρθιος έρωτας από αλαφιασμένα άτια. Οχεία, ανεβαίνοντας στη ράχη του άλλου, δαγκώνουν παρορμητικά το σβέρκο, αναζητώντας την ολοκλήρωση. Ζάλη, έξαρση γονιμότητας, όπου το πάθος και η βία, η πεμπτουσία και ο οργασμός, φιλήδονα φέρνουν την κάλμα.Οργώνει η ψυχή μου τα φαντασμαγορικά χρώματα του παράξενου ανοιξιάτικου λειβαδιού σου, φέρνοντας την κάθε εικόνα ζωγραφισμένη μπροστά μου. Τα αγριεμένα τσακάλια «μελίρρυτα» αναλώνουν το θύμα τους, ξεσκίζοντας την πληγωμένη σάρκα. Το επιθανάτιο ουρλιαχτό των αγρίων λύκων αντηχεί στην αντίπερα όχθη ταράζοντας την διάθεση των λευκών αλόγων. Ανυποψίαστα σγουρά αρνιά βόσκουν πιο πέρα, κρατώντας με δέος βουβά το « πολιτικό τους άλλοθι».Δούρειος, τα ξύλινα πόδια αδυνατούν να κρατήσουν το βάρος του αγεφύρωτου αυτού ταξιδιού μου. Το θυμαρίσιο άρωμα αχρηστεύει την πυξίδα της λογικής μου έκφρασης. Η αυτόματη επιλογή εσωτερικού διαύλου χαρίζει αρμονία, απέραντη αγάπη, ατελείωτη λατρεία. Έτσι το πάθος, η τρέλα και η πιστή ελπίδα, ξελογιάζουν την όμορφη κόρη της μάνας ηδονής....Ευτυχία το όνομα αυτής και νόθος γιος της η οδύνη. Οι εραστές της ζωής δίνουν τα πάντα ανεπιφύλακτα, συναγωνίζονται χωρίς μέτρο, χωρίς ανταπόδοση, δίνοντας ιδιαίτερη δυναμική στον έρωτα, δημιουργώντας νέες απολαύσεις, δίχως μέτρο, δίχως τιμή. Το κόστος σκοτώνει την ζωή.... Το να πίνουμε με ακόρεστη δίψα από το «ποτήρι της ζωής» είναι η καλύτερη εγγύηση ότι δεν θα στερέψει ποτέ.Αυτό το ξέρουν τα παιδιά καλύτερα για αυτό παίρνουν τα πάντα και προσφέρουν τα πάντα στην τύχη. Η αισθησιακή τους θέρμη ζωογονεί τις τοπογραφίες εκείνες, μέχρι την στιγμή που η οικονομική «επιταγή» αρχίζει την αντίστροφη μέτρηση. Δηλαδή πριν μάθουν την ανταποδοτικότητα και μυηθούν στο να αξίζουν, να απαιτούν, να ανταμείβονται, να τιμωρούνται και να τιμωρούν, να ευχαριστούν....Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη μας για να μάθουν να αγαπούν. Η αρμονία των επιθυμιών τους δεν χωράει σε κλισέ, δεν έχει αναγωγές, δεν ανταλλάσσεται, μόνο προσφέρεται. Το πάρε δώσε οδηγεί τις σχέσεις στην ανία, στην κατάρρευση. Τα πάντα μου είναι δυνατά από την στιγμή που δεν περιμένω τίποτα.Άτη....Βόλος 15/ 2/ 1989ΥΓ................Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο σου όταν ήρθαν τα μάτια μου στην φωτογραφία της μητέρας σου, θυμήθηκα όταν ήμουν μικρός, τότε που βγαίναμε τις γιορτές, τραγουδώντας από σπίτι σε σπίτι, για να μαζέψουμε το αντίτιμο για κάποιο παιχνίδι ή άλλη ανάγκη και η δική σου Μάνα, η Αφροδίτη του Δεσπότ..., όπως την έλεγαν, δεν ξέρω γιατί, η Δεσποτική αυτή κατά τα λεγόμενά σου Μάνα, είχε και μας έδινε από το πενιχρό ίσως προϋπολογισμό της, κάποιες δραχμές, όχι φουντούκια, μήτε πάτσες (σύκα), και η χαρά μου ήταν μεγάλη...........Βόλος 23/ 1/ 2006 Δημήτρης Σιάγκος-Οι φωτο είναι του κυρίου Δημήτρη ΜΥΤΑ
posted by elpida @ 9/04/2006 10:57:00 πμ 2 comments
2 Comments:
At Δευ Σεπ 04, 12:35:30 μμ, A.F.Marx said...
Eλπίδα καλημέραΤι είναι το "λεύκωμα στιγμών";(Το κείμενο του Δημήτρη το βρίσκω πολύ "συμπυκνωμένο" σε εικόνες και ιδέες. Δεν είμαι σίγουρος ότι τα κατάλαβα όλα. Μάλλον είμαι από τους αναγνώστες που τα θέλουν όλα πιο αναλυτικά...)

At Δευ Σεπ 04, 01:45:07 μμ, elpida said...
Γειά σου φίλε μου! Τώρα που μου έγραψες θα σε διαβάζω πιο εύκολα και σε δε θα σε ψάχνω στη γύρα.Σ΄ευχαριστώ!Το "λεύκωμα στιγμών" είναι το βιβλίο που έβγαλα μόνη μου τον Ιανουάριο του 2006, με τίτλο "Στιγμές ζωής - στιγμές ψυχής" και ζητούσα απ΄τους αναγνώστες να μου γράψουν δικές τους στιγμές ή κείμενα, για ένα δεύτερο τεύχος προς τιμήν τους. Οικονομικά δεν βλέπω φως, γι΄αυτό μάλλον θα καταχωρήσω εδώ ότι μου έστειλαν, αφού τους ενημερώσω πρώτα. Το λεύκωμα βρίσκεται στον Μάιο και όποιος θέλει συμπληρώνει.Του Δημήτρη θα του δείξω το σχόλιό σου και θα σου απαντήσει ο ίδιος, ίσως και μέσω εμένα. Πάντως έχει διαβάσει πολύ, όχι όπως εγώ, που άρχισα να διαβάζω μετά τις δύο εκδόσεις του βιβλίου, "Γράμμα στην μάννα με 2ν"